Úrval - 01.12.1974, Síða 84

82
ÚRVAL
ustu í bardaga, ef heppnin er með
honum, með hendi sína í snertingu
við óvininn, og veitist honum þann-
ig mikill heiður: dauði af völdum
sigursnertingar.“
Andlit Gráa-Úlfs var alsett
hrukkum, og það gat að líta ryk
í hrukkunum. Augu hans voru
sorgmædd og rödd hans alvarleg.
Og á þessu augnabliki þögullar
tjáningar skynjaði Halti-Bjór, að
hinn raunverulegi faðir hans, Há-
degissól, hafði verið drepinn. Hann
leit undan, þegar hann spurði: „Dó
hann í bardaga?"
Grái-Úlfur svaraði: „Hann var
að reyna að snerta Pawneemann."
„Tókst honum það?“ spurði Halti
Bjór.
„Nei,“ svaraði Grái Úlfur. Það
stoðaði ekkert að ljúga um slíka
hluti, því að um kvöldið, þegar
stríðsmennirnir mundu safnast sam
an í kringum tjaldbúðabálið og
ræða um orrustu dagsins, yrði því
slegið endanlega föstu á heiðarleg-
an hátt, hverjum hafði tekist að
snerta óvininn og hverjum ekki.
Jafnvel dauði stríðsmanns, sem var
eins hraustur og Hádegissól hafði
verið, var ekki næg ástæða til að
ljúga um slíka hluti.
Hjá „Fólkinu okkar“ var það
leyfilegt, að fjórir stríðsmenn
snertu sama óvininn. Sá fyrsti, sem
var svo heppinn að geta snert hann,
hjrópaði hátt, svo að allir gætu
* Þessi siður var útbreiddur meðal
Indíána Norður-Ameríku. Með
þessari snertingu eða höggi var
óvinurinn oft afvopnaður eða rænd-
ur hesti sínum.
heyrt: „Ég fyrstur!“ Og sá næsti
hrópaði: „Ég annar!“ Og síðan sá
þriðji og að lokum sá fjórði. Þeg-
ar bardaganum lauk, söfnuðust
stríðsmenn þessir og vitni þeirra
saman. Einhver stríðshetjan kynni
að segja: „Ég varð fyrstur til þess
að snerta Pawneeættarhöfðingj-
ann.“ En þessi heiður fékkst ekki
staðfestur, fyrr en einhver sagði:
„Ég sá hann snerta Pawneemann-
inn, og hann er sá fyrsti."
Að drepa óvininn? Það var einsk-
is virði. Það var bara gert, ef nauð-
syn krafði. En það var alls ekki
mikilvægt, nema þeim hinum sama
hefði tekist að snerta hann áður
og lýsa því jafnframt yfir, að hann
hefði gert það. Að flá höfuðleðrið
af óvini? Það var einnig einskis-
virði. Slíkt gerðu stríðsmenn bara.
ef þá vantaði skreytingu í tjöldin
sín. Stríðsmaður drap stundum
óvin og fláði af honum höfuðleðrið
án þess að hljóta nokkurn heiður,
ef fjórum öðrum stríðsmönnum
hafði tekist að snerta óvininn áður
og tilkynna það.
„Og tókst Hádegissól það ekki?“
spurði drengurinn.
„Hann reyndi. Pawneemaðurinn
var á hestbaki og á of mikilli ferð.“
„Komstu með líkama hans hing-
að heim?“
„Aðeins steinarnir einir lifa að
eilífu,“ svaraði Grái-Úlfur. „Paw-
neemaðurinn tók líkama hans og
fláði af honum höfuðleðrið, og hann
er nú dáinn.“
GAMALL MAÐUR BUNDINN
VIÐ STAUR. Vorið 1764. þegar
Halti-Bjór var orðinn 17 ára, hélt
„Fólkið okkar“ ráðstefnu og komst