Úrval - 01.12.1974, Síða 96

94
ÚRVAL
inguna að hestaréttinni og reka sem
flesta hesta norður á bóginn.
Svo ætluðu þeir að fara yfir á
aðra eyjuna, hittast þar allir sam-
an, skella sér á bak hestum og reka
síðan hina hestana á undan sér
heim á leið. Til þess að áætlunin
heppnaðist, yrðu þeir Halti-Bjór og
Rauðnefur að reka þá hesta, sem
þá yrðu eftir, í allar áttir, svo að
Comanchemönnum tækist ekki að
ná í hesta tafarlaust og veita þeim
eftirför.
Það var Baðmullartrjáa-Hné, sem
spurði dálítið óþægilegrar spurning-
ar: „Hvernig veistu, að við kunn-
um að ríða hestunum?“
Halti-Bjór svaraði: „Geti Ute-
maður riðið hesti, þá get ég það
líka.“
Þeir náðu nú yfir til syðri bakk-
ans og taiðu nú þess, að nóttin liði.
Kvíði þeirra jókst, þegar líða tók
á nóttina. Comanchevarðmenn röltu
kæruleysislega um þorpið. Þeir
sinntu ekki þessum varðstörfum
sínum af neinni alúð. Tveir varð-
menn gengu nú að réttinni, en
stríðsmönnunum þrem til mikillar
furðu hurfu þeir þaðan brátt og
héldu til tjalda sinna, þar sem þeir
dvöldust það sem eftir var nætur.
Þeim kom saman um, að Halti-Bjór
skyldi þess í stað ráðast á eina
varðmanninn, sem enn var á verði
í þorpinu, þannig að Rauðnefur
gæti þess í stað aðstoðað Baðmull-
artrjáa-Hné. En sá varðmaður hélt
líka til tjalds síns, þegar líða tók
að dögun. Nú var enginn á verði
í þorpinu.
Stríðsmennirnir þrír hagnýttu sér
aðstæðurnar til hins ýtrasta. Þeii
unnu hægt og gætilega. Þetta fór
langt fram úr þeirra villtustu von-
um. Þeir rufu stórt skarð í girðing-
una umhverfis hestaréttina, völdu
sér 29 hesta og ráku hina út úr
réttinni og síðan sinn í hverja átt-
ina. Síðan ráku þeir hesta sína út
í ána, náðu til eyjarinnar og voru
farnir burt þaðan, áður en nokkur
í Comancheþorpinu hafði gert sér
grein fyrir því, hvað gerst hafði.
Þetta var snjallasta árásin, sem
„Fólkið okkar“ gerði nokkurn tíma
fyrr eða síðar, því að hestarnir 29
voru komnir langt norður fyrir
Arkansasána og talsvert áleiðis tii
Skröltormahæða, áður en fyrsti
Comanchestríðsmaðurinn var kom-
inn yfir ána, hestlaus þar að auki.
„ÉG MUN HELGA MIG SÓL-
INNI.“ Skömmu eftir árásarferð
þessa kom einn af feðrum Halta-
Bjórs til hans og færði það í mál
við hann, hvort hann vildi ekki gift
ast Blálaufi. Hjónabandið var á-
kveðið og farið að öllum settum
reglum í hvívetna. Hann afhenti
bróður Blálaufs fjörmikinn h,est,
eins og hann hafði lofað. Og þegar
hinn rétti tími rann upp, leiddi
bróðir Blálaufs hana út úr tjaldi
hennar í viðurvist allra höfðingja
ættflokksins. Hún gekk hægt til
Halta-Bjórs, rétti honum hendur
sínar og bauð sig honum þannig.
Halti-Bjór hóf nú nýtt líf í ókunn-
uglegum og furðulegum heimi,
heimi hins kvænta manns. Þar varð
að fara eftir vissum hegðunarregl-
um í hvívetna. Hann mátti til dæm-
is ekki tala við tengdamóður sína,
fyrr en hann hafði gefið henni góða,
táknræna gjöf. Við vissa tunglstöðu