Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 71

TENGSL MlN VIÐ IRA
69
mörgum árum eftir fyrstu fundina,
og sannarlega ekki mögulegt við hina
fyrstu fundi heldur, hvers vegna sum
andlit draga mann að sér og önnur
hrinda manni frá sér. Til þess þyrfti
maður að muna þau andlit, sem á
vegi manns hafa orðið t hálfa öld,
og skilnig á persónuleikunum, sem
að baki þeirra duldust. Maður þyrfti
að muna gleðina og vonþrigðin, sem
þeim voru tengd. Telpan, sem kom
nú gangandi í áttina til mín, rauð-
hærð og bláeygð, hafði ekki aðra
fegurð til að bera en þá, sem gerir
það að verkum, að án hennar verður
hið unaðsfegursta andlit ekki minn-
isstætt. Hún hafði andlit, sem vírtist
segja: ,,Mér þykir gaman að lifa og
að vera með þér. ’ ’
Þegar hún kom til mín sagði ég:
,,Mig langarí te. Viltu þiggja te með
mér?”
Já, hún vildi það. En hún pantaði
í rauninni fullkomna máltíð, sem
nægt hefði sveltandi karlmanni.
Kannski hefur hún verið svöng.
Hún leysti úrspurningum mínum,
á meðan við biðum eftir matnum.
Nafn hennar var María Theresa
Flynn. Hún var önnur í röðinni af
sex börnum. Mamma hennar var
ekkja, hreingernigakona, sem vann
sér inn 75 cent á dag, þegar vinnu
var að fá. Og á þeim sultarlaunum
ól hún önn fyrir börnunum sínum
sex og þar að auki gamalli móður
sinni. Faðirinn, sem verið hafði her-
maður í breska hernum, hafði dáið
úr krabbameini á fertugsaldri. María
var 11 ára gömul og gekk í kirkju-
skóla, þar sem nunnur kenndu.
Skólagöngu hennar yrði brátt lokið.
,,Og hvað tekur þá við?”
,, Verksmiðjurnar í Englandi. ’ ’
Hún spurði mig líka spurninga.
Hún spurði, hvort ég væri ekkja.
,,Nei,” svaraði ég. „Maðurinn
minn stjórnar nokkrum skólum.”
,,Og gefur hann þér peninga til
þess að ferðast fyrir?”
,,Ég hef eigið fé til ráðstöfunar.
Ég er rithöfundur.”
, Já, ég hélt líka, að þú værir ekki
bara eiginkona.”
Þegar við fengum matinn, gerði ég
mér grein fyrir því, að María átti
við vandamál eitt að etja. Hún kunni
ekki að nota hnif og gaffal. Og ég
gat ekki orðið henni til aðstoðar á
óbeinan hátt, þar eð ég hafði bara
pantað te og köku, og til slíks þurfti
ég bara lítinn gaffal. Maria handlék
hnífinn og gaffalinn eins og mann-
eskja, sem ýtt hefur verið út á tenn-
isvöll í fyrsta skipti og réttur hefur
verið tennisspaði með þeim fyrirmæl-
um að leika. Mér hafði láðst að Ieggja
munnþurrkuna í kjöltu mér. Nú
gerði ég það, og þá greip hún sína
strax og gerði hið sama. Hún var svo
viðbragðsfljót, skynsöm og óhrædd,
að það var næstum óþægilegt að
þurfa að gerast kennari hennar á slík-
um opinberum stað.
Aðeins tveim tímum fyrr hafði það
verið ætlun mín að halda áfram ferð
minni til Achilleyjar næsta morgun.