Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 41

39
rekadót. Með Davíð hangandi á mér
snéri ég mér við og sá í þverrandi
dagsbirtunni, hræðslulegt andlit
Terrys í afturglugganum. Hálfum í
kafi og að hálfu á floti, en alltaf á
réttum kili, bar vatnsflaumurinn
bílinn burtu, en hér og þar rakst
hann á og snerist þá eins og eldspýtu-
stokkur. Stuttu síðar var hann horf-
inn í hringiðu straumsins.
Ég hljóp með Davlð í fanginu
angistarfull niður eftir ánni, brölt-
andi yfir runna og rætur og fældi
hópa af skrækjandi kakadúum upp af
trjánum. Þegar ég kom þangað sem
hringiðan hafði verið, var bíllinn ekki
sjáanlegur.
Ég hélt Davíð ennþá upp að mér
og hljóp að gömlu húsi, sem ég vissi
að landbúnaðarverkamennirnir not-
uðu á haustin. Ég hentist í gegnum
opnar dyrnar og hrópaði á hjálp, en
húsið var tómt. Við strukum lím-
kennda köngulóarvefi framan úr
okkur. Ég varð að útvega hjálp.
Ég hljóp aftur út á veginn með
rispaða og blæðandi fætur, því ég
hafði týnt skónum í straumnum.
Bæði ég og Davíð skulfum frá hvirfli
til ilja, ekki síst vegna taugaáfallsins.
Það var næstum aldimmt, þegar við
reikuðum í áttina heimleiðis eftir
veginum. í fjarska sá ég bílljós
nálgast.
Það kom í ljós, að það var frænka
Kens, Grace, sem var á leiðinni heim
frá Mullewa með son sinn og frænda.
Ég skýrði henni grátandi frá því, sem
skeð hafði. Grace sagði að við
skyldum undireins fara til Mullewi
eftir hjálp. Flóðbylgjan var nú í
rénun. En þegar Grace ætlaði að snúa
bílnum við festist hann í drullunni í
vegkantinum.
Drengirnir tveir hlupu heim að
næsta bæ, og skömmu síðar kom
Wally O’Brien og kona hans í
bílnum þeirra. Þau keyrðu okkur í
skyndi til Mullewa og kölluðu á
lögregluna, eftir að hafa skilið okkur
eftir hjá hjúkrunarkonunni, Helenu
Barden. Hún sá um að við fengjum
heitt bað og þurr föt, og gaf mér
róandi sprautu.
Ég var þjáð af hræðslu og sjálfsá-
sökunum. Hvað skyldi Terry hafa
haldið, þegar hann sá móður sína og
bróður hverfa í strauminn? Og hvað
myndi maðurinn minn halda? Síma-
sambandið var roftð vegna óveðurs-
ins. Vissi hann hvað hafði skeð?
Ken er alltaf rólegur og rökrétt
hugsandi. En í örvæntingu minni og
taugaspennu ímyndaði ég mér, að
hann myndi kenna mér um það sem
skeð hafði. Foreldrar mlnir keyrðu
okkur Davlð heim til sín, ekki langt
frá Kockatea Creek. Þar datt ég útaf
máttvana og undir áhrifum róandi
sprautunnar, sem ég hafði fengið, og
grét mig í svefn.
Um nóttina komu vinir og ættingj-
ar, úr allt að 150 kílómetra fjarlægð,
til að taka þátt í leitinni. Ken fékk
fréttina frá nágrönnum okkar, sem
urðu að hrópa þær þvert yfir æðandi
vatnsflauminn. Honum var illa