Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 107

DAUÐINNÁ ÍSNUM
105
raunverulega og aðeins langþjálf-
aðir fískimenn geta gert það.
,Jæja, eruð þið að fá hann,
félagar?”
,,Nei, Jesse,” svaraði kórinn.
, ,Þá reynum við aftur! ’ ’
Þeir köstuðu og drógu hvað eftir
annað, og þegar þeim fór að leiðast
fískileysið, var Jesse tilbúinn með
annað. ,,Þá marsérum við, strákar,”
hrópaði hann gegnum öskur storms-
ins.
Þeir stilltu sér upp í röð, stóðu í
réttstöðu og marséruðu um jakann,
hægt og riðandi, en nógu hratt til
að halda blóðinu á hreyfingu.
Cecil tönglaðist á skroinu sínu.
Svo sljór og þreyttur sem hann var,
hafði hann ekki gleymt ráði afa síns.
Hann ætlaði að komast heim til
Jessie, en ekki með holdlaust andlit,
svo hann tuggði skroið í gríð og erg.
Klukkustundirnar siluðust hjá,
og fyrir þá fáu, sem enn höfðu til-
finningu í útlimunum, var þetta
þjáningarfull nótt. En í öllum hóp-
unum voru menn með svo mikinn
lífsvilja, að þeir voru meira að segja
aflögu færir og smituðu hina. Þeir
dönsuðu, boxuðu og slógust til að
halda á sér yl, og þeir komu hinum
upp á fæturna með orðum eða
athöfnum. Samt voru margir, sem
mættu fyrstu dagsskímunni með
ósjáandi augum. Þeirra á meðal var
Edward Tippett og synir hans tveir.
Þeir stóðu uppi í djúpri fönninni,
eins og þeir höfðu stirðnað i dauð-
anum, faðirinn í miðju með hand-
leggina utan um drengina sína, eins
og til að vernda þá fyrir kuldanum —
minnismerki í ís um mannlega þján-
ingu og sjálfsfórn.
,,OKKAR ER EKKI LEITAÐ.”
í dagrenningu tóku þeir að leita sér
betra skjóls. Það var alltof mikill
snjóbylur til þess að hægt væri að
halda áfram ferðinni. Aðeins krafta-
verk gat leitt þá rétta leið í þessu
veðri, og þeir, sem enn voru á lífi,
væntu ekki annars kraftaverks.
Myndi nokkurn tíma létta til á ný?
Heimurinn var ekkert annað en ís og
rjúkandi snjór, og hvert élið rak
annað. Líkin voru þegar grafin í snjó,
og margur uppgötvaði sér til skelf-
ingar, að ísklumpurinn, sem hann
sparkaði í til að fá líf í tærnar,
var látinn félagi. Kuldinn, stormur-
inn og snjórinn slævðu hugsun og
skynjun, og nagandi hungrið lamaði
krafta þeirra.
Aðeins eitt hélt nú kjarkinum
uppi: Sannfæringin um, að öll skip
selveiðiflotans væru að leita að þeim.
Þeir rýndu út í sortann eftir dökkum
skugga skipsskrokksins, hlustuðu
eftir brestum íssins fyrir skipsstefni.
Hvenær sem var gat það komið,
skipið, sem létti af þeim þessum
ógnum. Það var draumur, en hann
hélt í þeim lífínu.
Jesse Collins barðist stöðugt fyrir
lífi félaga sinna, og Cecil Mouland
tuggði skroið sitt, þar sem hann reik-
aði um ísinn með Ralph frænda sinn.
Hann gat ekki stungið hendinni í