Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 96

94
URVAL
Það tók þá aðeins fáeinar mínútur
að aflífa þessi fáu dýr. Þolinmæði
Wes var að verða upp urin. Hann
lagði að ísnum og sendi allar fjórar
vaktirnar af stað, fótgangandi. Ekki
leið á löngu, þar til allir voru horfnir
milli kletta og turna íssins. En áður
en myrkrið skall á, kom hópurinn
aftur með ríflega 300 skinn. Það var
altént eitthvað til að byrja með.
En sama dag fæddist — langt í
burtu — hroðalegt fárviðri.
Vindarnir komu æðandi inn yfír
Mexíkóflóa frá gríðarlegri hæð yfír
Bermúdaeyjum. Þaðan streymdi
hlýtt, rakt loft til norðurs. Samtímis
dældi önnur hæð köldu, þurru lofti
niður yfír Manitoba og inn yfír
Bandaríkin. Milli þessara tveggja
hæða myndaðist kröpp lægð, strókur
af heitu, röku lofti, sem snerist hægt
um miðju sína og sogaði til sín
hundruð rúmkílómetra af lofti og
vatni. Þessi risavaxni strókur reis og
víkkaði og jók hraðann.
Ot af ströndum Labrador spjó
önnur kröpp lægð meira röku lofti
upp í himinhvolfið og sogaði til sín
vind frá hafinu í staðinn. Angar
af þessum stormi sendu slæmt veður
allt niður til Notre Dame flóa í Ný-
fundnalandi. Joe Kean gaf þessa
veðurskýrslu frá „Florizel”: „Skíta-
veður; snjómugga í allan dag ... .eng-
in skip sjáanleg.”
En stormurinn, sem nálgaðist frá
miðlendi Bandaríkjanna, var enn
ekki kominn til þeirra...
,, AUSTANVINDUR AÐ OSS FER.”
Wes Kean var í þungu skapi, þar
sem hann sat yfír kvöldmatnum hinn
30. mars. Um morguninn hafði hann
fyrst komið auga á skip föður síns
og bróður. Síðdegis hafði Abe komið
auga á selavöðu úr útsýnistunnunni.
Selahópurinn var í norðvestri. Hann
þakti ísinn á kílómeters breiðu belti.
sem náði marga kílómetra frá suðri
til norðurs. Þetta var stóri hópurinn,
sem hann hafði leitað að í marga
daga. Og eins og ákveðið hafði verið,
gaf hann yngri syni sínum merki með
því að reisa aftari löndunarrána.
En þessar góðu fréttir höfðu ekki
bætt skap Wes. Selirnir voru of langt
í burtu til þess að „Nýfundnaland”
gæti tekið þátt í veiðinni, og skipið
stóð aftur fast í ís. Það voru litlar
líkur til, að þeir næðu fram í tæka
tíð.
Þegar hann var búinn að borða,
settist hann inn í káetuna til að íhuga
málin. Bátsmaðurinn Thomas Daw-
son kom til að fá sér krús af tei,
áður en hann færi á vakt.
,,Pabbi gaf mér merki um, að það
væri fullt af sel þarna,” sagði Wes.
, Já, þeir hafa krækt í feitan bita,
að því er virðist.”
„Hlustaðu nú á mig, Tom. Ef við
losnum ekki í nótt, verður mann-
skapurinn að fara til „Stephano”
snemma 1 fyrramálið. ’ ’
Dawson kinkaði kolli. Hann varð
ekki uppnæmur. Flestir selveiði-
mannanna höfðu farið lengri leiðir á
ísnum en þetta.