Úrval - 01.04.1976, Blaðsíða 68

66
myndum og ég gat séð í speglinum
heima, hrjúfum og nokkuð stór-
skornum andlitum, veðurbitnum
með rjðða vanga. Þau kenndu mér að
skilja írska ljóðlist og glettni, afl og
rómantík íranna. Talaðu, hreyfðu
þig, gerðu eitthvað. „Hlustaði á
mig, horfðu ekki á mig. ’ ’
Ég spurði um áætlunarbíla til
Limerick. Gamall maður, með höfuð
líkast lítilli gulrófu, sem skafið hefur
verið innan úr og upplýst með 100
kerta peru, svaraði: ,,Það er slæmt
að þurfa að fara með áætlunarbíl
íþessari rigningu.”
,Já, það er það,” svaraði ég, en
skildi samt ekki, hvaða áhrif rign-
ingin gæti haft á það.
,,Ég gæti ekið þér þangað fyrir 5
pund,”sagði hann.
,,Ef ég borga fimm pund fyrir bíl-
ferð í dag, á ég ekki fyrir mat á morg-
un,” svaraði ég.
,,Það er nú haugalygi,” sagði
gamli, „upplýsti” maðurinn.
,Já, það er það,” samsinnti ég.
,,En hvaða vit er í því að koma til
íriands og ferðast svo ekki í áætlun-
arbílum og fá þannig ekki tækifæri
til þess að kynnast fólkinu?”
,,Því lengra sem þú heldur þig frá
flestum þessum Imm, þeim mun
betur geðjast þér að þeim.
, ,En hvað þá um þig?
,,Ég er undantekningin,” svaraði
hann.
, ,Tíu dollara, ’ ’ sagði ég þá.
„Fjögur og hálft pund,” sagði
hann.
ÍJRVAL
„Fjögur pund,” karpaði ég og við
sömdum upp á það.
Farangurinn minn var svo látinn í
aftursætið og ég settist í framsætið
við hliðina á Pat Collins, því að það
hét gamli maðurinn. Pat var góður
ökumaður, en samt af þeirri tegund,
sem skýtur manni skelk í bringu. Við
þutum fyrir blindbeygjur í úrhellis-
rigningu á 80 kílómetra hraða.
,,Hvað er vatnsnafn þitt?” spurði
Pat.
„Vatnsnafn?”
„Þú hefur verið skírð, vænti ég?”
Ég hafði reyndar ekki verið skírð.
Pat sagði af miklu umburðarlyndi,
þar eð hann hélt, að ég skammaðist
mín fyrir að hafa orðið að viðurkenna
slíkt: „Ég kalla þig bara Alice. Það
var nafn móður minnar.
Ég skildi, að hann sló mér mikla
gullhamra með þessu göfugmann-
lega boði sínu, og ég reyndi ekki
að malda í móinn.
„Alice, þú vilt áreiðanlega gista á
besta gistihúsinu í Limerick. Ég þekki
það og þeir þekkja mig þar. Ég fer
með þig þangað.”
Og það gerði hann. Ég uppgötvaði
reyndar, að gistihúsið, sem bar heitið
„Konunglegi Georg”, var aðeins
næstbesta gistihús bæjarins, ef það
hefur þá verið það. En það nægði
mér samt.
Við komum til Limerick klukkan
þrjú síðdegis kaldan rigningardag í
nóvember. Mér fannst þetta harðn-
eskjulegur og óaðlaðandi bær. Þar
gat að líta öngstræti úr leikritum