Úrval - 01.06.1976, Síða 20

18
ÚRVAL
ingjaskip, glæsihöll — eða hvað það,
sem tíu ára ímyndurnarafli þóknað-
ist. En þegar sumarið kom og
teygjuþyssutíminn, áttum við fullt í
fangi með að verja hana fyrir
uglugargandi hópi pörupilta, sem
kölluðu sig Rauðárrænineiana.
Rauðárræningjarnir voru upp-
nefndir Snepill, Kóngsi, Hverfisteini
og Bani. Bani var hinn óumdeildi
foringi hópsins, og við höfðum
leyndan beig af honum. Hann var
ekkert stærri en Frosty, (sem var
miklu stærri en ég), en hann hafði
orð á sér fyrir að vera harðsnúinn.
Hann gat brotið hnetu með tönnun-
um án þess að láta sér bregða og
kreppt fingurna á hægri hönd
þrisvar í lotu inn í lófann með þeirri
vinstri og alltaf látið heyrast í þeim
bresti.
í okkar augum voru Rauðárræn-
ingjarnir ríkir strákar. Þeir áttu heima
í stórum steinhúsum uppi á hæðinni.
Og Bani þurfti endilega að veifa
framan í aðra ríkidæmi sínu með því
að ganga með rjómagulan Hopalong
Cassidy-hatt (sem ég hefði viljað gefa
aleiguna fyrir) og þar að auki var
hann girtur helti með fegurstu
teygjubyssu, sem við höfðum nokk-
urn tíma augum borið — gerða úr
bogvið, handskorna og fagurskapaða.
Svokallaðar ,.Oklahoma” teygju-
byssurvoru venjulega heimatilbúnar,
hvort heldur þær voru íburðarmiklar
eða bara venjulegar Einhvers konar
byssumynd var söguð úr spýtubút
venjulega með um það bil 30 senti-
metra löngu hlaupi. Þvottaklemma
(með gormi) var bundin rækilega
aftast á byssuna með kjaftinn upp.
Venjulega var hún bundin með því
að vefja samtímis um annan helming
klemmunar og byssuna sjálfa teygju,
sem skorin var úr bílslöngu. Sams-
konar bílslönguteygjur voru notaðar
fyrir skotfæri. Byssan var hlaðin með
því að stinga teygju í klemmukjafinn
og teygja svo hinn endann á henni
fram fyrir hlaupið. Þegar maður svo
tók í klemmuna neðanverða og herti
að með fingrinum, skaust teygjan
fram úr klemmunni. Þessar byssur
drógu mest um þrjá og hálfan metra.
Höggkrafturinn gat verið álíka og í
kýrhala Kostnaður? Eitt sent — ef
mamma vildi ekki gefa klemmu.
Fyrsti stóri skotbardaginn sumarið
1934 hófst með formlegri áskorun
annan föstudag skóiafrísins. Við
Frosty vorum að leika okkur í
hlöðunni, þegar Bani og Hverfísteini
komu. Hverfisteini, sem var stuttur
og feitur, reyndi að gera sig skugga-
legan á svip og velti brjóstsykuissíga-
rettu á milli munrivikanna. Bani, hár
og grannur, hafði dregið hattinn
ofan í augu og var skuggalegur.
Hann klappaði á byssurnar sínar (sln
hvorurn megin) og sagði: ,,Við
ætlum að leggja undir okkur Rauða
hests hlöðuna í dögun í fyrramálið.”'
Frosty tyllti sér á tær til að verða jafn
hár Bana, og gekk fast upp að
honum. Hann hvessti á hann kolsvórt