Úrval - 01.06.1976, Side 61

TÍÐABRIGÐIKARLMANNA
manna eins og Mitch? Nútíma
læknavísindi hafa svar við því: Það er
kallað „tíðabrigði” karlmanna.
Læknar, sem fást við æ fleiri karla á
aldrinum 40—60 ára segja, að
erfiðleikar þeirra á þessu breytinga-
tímabil séu engu síður hrikalegir en
kvenna. En þeir geta notið góðs af
sambærilegri hormóna- og sálfræði-
meðferð og hið fríða kyn.
Fyrsta skrefið er þó að fá karla til að
viðurkenna, að eitthvað sé að. , ,Tíða-
brigði kvenna eru virt, viðurkennd og
við þeim er búist. Allir reyna að sýna
umburðarlyndi, bjóða fram hjálp
sína og búast jafnvel við meiru en
gerist. En breytingar karlmanna eru
ekki viðurkenndar. Karlinn verður að
viðhalda ímynd sinni sem sterkur og
óbugandi, á sama tíma og hann
þarfnast samúðar og skilnings.”
Þannig lýsir Estelle Ramey, læknir í
Washington, þessu ástandi.
Hún segir að hjá flestum körlum
verði breyting á framleiðslu hor-
mónsins testosterone, þegar þeir
eldast. Þetta hormón framkallar hin
ytri kyneinkenni karlsins, stjórnar
vexti hárs og skeggs, beinamynd-
unar, raddar og fleira, og þegar framí
sækir kemur það í veg fyrir breytingar
og rýrnun kynfæranna.
Kynkirtlar karlmannsins — sem sjá
um „karlmennsku” hans, eru veik-
asti hlekkurinn í kirtlastarfsemi
mannsins. Þeir gefa sig fyrstir, þegar
aldurinn hægir á hinum ýmsu lífkerf-
um mannslíkamans.
Þótt ekki sé nema að litlu leyti
59
vitað um þá flóknu lífræðilegu
breytingu, sem kallast ,,að eldast”,
eru vísindamenn þó sammála um, að
í því felist hægari starfsemi allra
líffæra. Fitukirtlar taka að þorna
upp, hárið losnar af, húðin skorpnar.
Meltingarkerfið hægir á sér. Blóðrás-
in hægist og veldur náladofa í
handleggjum og fótum og hreyfiget-
an minnkar.
Með þessum breytingum koma
aðrar, sem minna ber á. Sáðfrumum
fækkar í sæði karlsins og minna
verður af testosterone í blóðvökva og
þvagi. Hormónaframleiðslan dregst
saman. Stundum gerist þetta mjög
snögglega.
Því miður verða þessar líffræðilegu
breytingar á erfiðum tíma í lífí
karlsins. Á aldrinum 40—60 ára fer
karlinn oft að endurmeta sjálfan sig
og ævi sína og gerir sér oft ljóst, að
hann mun aldrei fá því áorkað, sem
hann dreymdi um. Hann sér ekki
fram á annað en tilbreytingarlausa
vinnu og það sem ef til vill er verra,
fábreytta tilveru eftir að hann verður
að láta af störfum vegna aldurs.
Yfir þessu öllu grúfír svo sú
þrúgandi staðreynd, að líkamlegur
þróttur er að þverra, ásamt kynork-
unni. Þetta leiðir oft til þess, að
miðaldra karl leggur harðar að sér við
starf sitt, hellir sér út í stranga lík-
amsþjálfun eða leitar til ungra
kvenna, allt til þess að reyna að vinna
upp það sem tapast hefur og kannski
til þess að hrista af sér kvíðann og
óttann. Ramey læknir telur, að aðal