Úrval - 01.06.1976, Síða 99

MILLIJARDAR OG MARS
97
„Gras.” Bóris verður fyrstur að
svara.
,,Tré.” Herman er aðeins örlítið á
eftir.
Ég þegi enn, sit þarna og hlusta á
sálfræðinginn þylja, leita að hæfileg-
um orðum. Ég hefði sagt ,,gæsa-
blóm” eða bara ,,blóm.” En ef ég
væri svona vandlátur, yrði ég alltaf
síðastur. Næst ætla ég að svara án
þess að hugsa.
Sálfræðingurinn: ,,Hætta.”
Bóris: „Hættumerki.”
Ég ætlaði að segja þetta, en Bóris
stal því frá mér. Nú verð ég að vera
fljótur að finna annað. Hræðsla? Nei,
ég verð að finna eitthvað hlutlausara.
„Undrun” er skárra. Ég segi það, en
geðvonskulega.
Sálfræðingur: „Leggið eftirfarandi
alkunn orð á minni: Stál, bolli, sjór,
tungl, lampi, skógur, öngull, andlit,
dagblað, gler.”
Þetta voru tíu orð. Einu sinni
gátum við rifjað upp 80% þeirra. Við
„neyðarástand” hefur andlegri orku
okkar hrakað.
... Sjötti dagur ,, neyðarástands.
Nú á að prófa okkur á þrekhjólinu.
Ég er bara að setjast á apparatið, en
svitinn er þegar farinn að boga af
mér. Ég er með æðaslátt í hálsinum
og hálsinn er skrælþurr. Ég stíg á
pedalana. Mínúta líður. Mótstaðan er
þyngd upp í 800 kíló. Ég er að kafna.
Þúsund litlir hamrar berja hver
öðrum hraðar inni í höfðinu á mér.
Ég sé ekki glóru. Ég er með band um
hægri handlegginn og þar þrengir að
mér. Mótstaðan er enn þyngd: 1200
kíló! Fæturnir hlýða mér varla. Bara
að ég hrynji nú ekki af hjólinu.
Aðeins nokkrar sekúndur í viðbót.
Loks gefur Herman mér merki og
ég tek út úr mér munnstykkið. Um
leið verður andardrátturinn auð-
veldari. Gott! Bóris rétti mér krús af
vatni. Ég slokra það í mig.
Þegar við getum á daginn flýjum
við inn í gróðurhúsið, þar sem er
meira af málmi. Þar þéttist rakinn.
Þar er líka hreyfing á loftinu, sem
minnir á hægan andvara. í dag áttum
við allir fría stund samtímis, og
langaði alla að fara þangað. Fyrst
ætluðum við að draga um það. Svo
sáum við, að Bóris var sérlega þögull
og niðurdreginn. Við Herman
litum hvor á annan og skipuðum svo
Bórisi að fara þangað inn. Hann fór
þegjandi.
„Neyðarástand” er mikil sálræn
áreynsla. Við erum orðnir örþreyttir.
Við höfum gengið meira inn í okkur,
látum duga að senda augnaráð eða
dæsa, þegar eitthvað fer í taugarnar á
okkur.
Okkur var sagt, að hér eftir yrði
loftslagið í klefa okkar ekki stöðugt,
eins og þar var fyrir , ,neyðarástand-
ið.” Okkur verður ætlað stöðugt
líkamsálag. Stöðugleikinn, sem var,
gerði okkur erfiðara fyrir að þola
þessa snöggu breytingu.
í dag er síðasti dagur „neyðar-
ástandsins.” Klukkan er þrjú að
nóttu. Ég er á vakt. Á morgun er
afmælisdagurinn minn. Ekki býst ég