Úrval - 01.06.1976, Qupperneq 113

LEIDIN TIL TINKHAMTOWN
111
Einu sinni spurði hann Towle
lækni að því, hvort hann mætti
vænta þess að fá bata aftur. Læknir-
inn var þá að gefa honum kvalastill-
andi sprautu. Hann hikaði sem
snöggvast við, lauk síðan við að
sprauta hann, hreinsaði nálina, leit
svo á hann og svaraði: ,,Ég er
hræddur um ekki, Frank.” Þeir
höfðu alist upp í bænum saman, og
Towle læknir þekkti hann það vel, að
hann vissi, að það var þýðingarlaust
að reyna að ljúga að honum. ,,Ég er
hræddur um, að það sé ekkert við
þessu að gera. ’ ’ Nei, ekkert annað en
að liggja þarna og bíða þess, að þessu
lyki. „Segðu mér, læknir,” hvíslaði
hann, því að rödd hans var orðin
mjög máttvana. ,,Segðu mér, hvað
gerist, þegar því er lokið?” Og
læknirinn fitlaði við læsinguna á
svörtu læknistöskunni sinni, lokaði
henni síðan og sagði, að álítið væri,
að maður færi þá á einhvern stað,
sem gengi undir nafninu ,,himnesk-
ur bústaður”. ,,Nei, maður fer ekki
til einhvers annars staðar,” svaraði
hann. ,,Maður fer til einhvers staðar,
sem maður hefur verið á og vill
heimsækja aftur.” Læknirinn skildi
þetta ekki, og hann gat ekki útskýrt
þetta betur fyrir honum. Hann vissi
sjálfur, hvað hann átti við, en nú var
sprautan íarin að hafa sín áhrif, og
hann var orðinn mjög þreyttur
Hann var líka þreyttur núna, og
hann verkjaði dálítiðí fæturna, þegar
hann lagði at stað mður hæðina til
þess að re>na að tinna lækmn. Það
var of dimmt undir trjánum til þess,
að hann gæti séð uppdráttinn, sem
hann hafði rissað í umslagið. Og
hann gat ekki sagt til um áttir með
því að hafa mosann á norðurhlið
trjánna að leiðarljósi. Mosinn óx allt í
kringum trén og jók breidd þeirra
svo, að þau urðu þunglamaleg og
luraleg. Risastór tré lágu sums staðar
þvert yfir stíginn. Upprifnar rætur
þeirra voru svartar og svo kræklóttar,
að þær virtust vanskapaðar. í stað
ólgandi eftirvæntingar fann hann nú
til ofsahræðslu. Hann óð út í
brenninetlustóð og fann til sárra
kvala í fótunum, þegar hvassir
broddarnir stungust í hann, en hann
hafði ekki þrek til þess að brjótast í
gegnum stóðið, og því varð hann að
fara út fyrir stíginn og í stóran boga
fram hjá brenninetlunum. Hann vissi
ekki, hvert hann var að fara. Það var að
verða framorðið og hann hafði villst.
Það heyrðist ekkert hljóð í skógin-
um, ekkert, sem gæti vísað honum til
vegar, nema marrið í stólnum, sem
systir hans sat á, og grátstunur
hennar. Hún vildi, að hann sneri við,
og læknirinn vildi það líka. Þau vildu
öll, að hann sneri við. Honum varð
hugsað til stóra hússins. Yfirgæfi
hann það, mundu snjódyngjur vetr-
arins sliga það, og tré mundu skjóta
rórum í kjallaraholunni. Og svo voru
það allar hinar efasemdirnar. En
verstur var samt óttinn. Hann var
hræddur við myrkrið og einveruna og
að vita ekki. hvert hann var að fara.
Það væri því betra að snúa við og