Úrval - 01.06.1976, Blaðsíða 114

112
URVAL
halda heim aftur. Hann rataði heim
aftur.
En þá heyrði hann það enduróma
um skóginn. Hann heyrði silfurskæra
hljóma sleðaklukkunnar. Hann tók á
rás í áttina til silfurhljómanna og elti
þá niður hæðina. Nú voru fætur hans
orðnir sterkir aftur, og hann sveif yfír
fallin tré. Hann studdi fíngurgóm við
brenninetlu og sveif síðan yfir allt
netlustóðið eins og fljúgandi akur-
hæna. Nú var hann að nálgast
silfurhljómana, og hljóðið fyllti eyru
hans, hærra en þúsund glymjandi
kirkjuklukkur, hærra en allri engla-
kórar himinsins, háværara en dynj-
andi hjartsláttur hans. Ótti hans var
horfínn. Hann hafði ekki villst. Nú
hafði hann hljóm hálsklukkunnar
hans Shads til þess að vísa sér veginn.
Hann kom að læknum og stansaði
sem snöggvast við brúna. Hann vildi
skýra þeim frá því, að hann væri
hamingjusamur. Bara þau vissu nú,
hve hamingjusamur hann var núna!
En þegar hann opnað augun, gat
hann ekki séð þau lengur. Allt annað
var undur skært, en herbergið var
dimmt.
Klukknahljómarnir höfðu nú dáið
út, og hann horfði yfír lækinn.
Svæðið handan hans var baðað í
glampandi sólskini, og hann gat séð
bratta veginn, sem lá þarna upp eftir
hæðinni og rjóðrið í skóginum og
eplatréð í horninu við steinvegginn.
Shad stóð hreyfingarlaus undir epla-
trénu með hvítan rófubroddinn beint
upp í loftið. Hann teygði hálsinn
fram á við og lyfti annarri framlöpp-
inni. Hann greindi hvítuna í augum
hans, þegar hann horfði á hann.
Hann beið eftir honum.
,,Rólegur,” kallaði hann. „Róleg-
ur, vinurinn.” Hann lagði af stað yfír
brúna. ,,Ég er að koma,” kallaði
hann.
★
HVERS VEGNA BRÁÐNA ÍSBREIÐURNAR I
KÁKASUS?
Rannsóknir hafa leitt í ljós að snjólagið sem fellur árlega 1
Kákasus-fjöllum, inniheldur agnir frá gíg eldfjallsins Kljutsjevskaja í
Austurlöndum fíær, úr sandstormum í Sahara og úr úrgangi
iðnfyrirtækja. Þessar agnir, sem eru ósýnilegar með berum augum,
hafa þau áhrif, að því er sovéskir vísindamenn telja, að ísbreiðurnar í
Kákasus vaxa ekki, heldur bráðna fyrr en venjulega, þrátt fyrir að meiri
kuldi hefur ríkt þar en venja er.
Listasafn eitt í París hefur gestabók, þar sem ætlast er til að gestir
skrifi ásæðuna fyrir heimsóks sinni í sérstakan dálk á eftir nafninu sínu.
Á einum stað má lesa í þessum dálki: ,,0rhellis rigning.”