Úrval - 01.06.1976, Qupperneq 118

116
ÚRVAL
hafafundist í neðri hlíðum Himalaja-
fjalla, ekki langt frá ýmsum þeim
stöðum, sem ,,yeti” eru sagðir hafa
sést á.
En hvernig hefur mannapa af slíkri
stærð sem veti-gigantopithecus tekist
að fela sig svo lengi fyrir fjölmörgum
leitarmönnum og rannsóknarmönn-
um á svo tiltölulega litlu svæði?
Upplýsingar þær, sem við höfum
aflað okkur, gefa til kynna, að slík
skepna mundi ekki búa uppi á
hinum harðbýlu snæbreiðum, heldur
mundi hún, líkt og fjallgöngumenn-
irnir, sem finna spor hennar, aðeins
nota snævi þakin fjallaskörð til þess
að komast leiðar sinnar úr einum
dalnum í annan. ,,Yeti” mundi
fremur kjósa sér búsetu mitt í hllðum
fjallanna, þar sem eru þéttir skógar
af eik, magnoliu, rhododendron,
furu, elri og birki og ýmsum öðrum
trjátegundum, skógar, sem hafa upp
á ótrúlega fjölbreytni að bjóða,
gnægð jurta og einnig góða felustaði.
Auk skóganna sjálfra er þar einnig
um ýmsa aðra góða felustaði að ræða,
svo sem hin fjölmörgu gljúfur og
gjár, kletta, hamra og klettabyrgi og
margbreytilegar hlíðar og skriður.
,,Yeti” er líklega aðallega á ferli á
næturnar, og gerir þetta mönnum
enn erfiðara að finna hann. Líklega
hefur eins farið fyrir honum og
mörgum öðrum stórum spendýrum,
sem hafa orðið að þola margt
misjafnt, vegna þess að maðurinn
hefur rofið kyrrð og öryggi auðn-
anna, að hann hefur líklega þróað
með sér þær venjur að fela sig og sofa
á daginn og reika um og afla sér fæðu
á næturnar.
Þannig virðast sannanirnar í heild
benda til þess, að það sé engin dýra-
fræðileg, steingervingafræðileg né
vistfræðileg ástæða til þess að gera ráð
fyrir því, að óþekkt mannapategund
sé ekki til í Himalajafjöllunum. Það
er í rauninni fyrir hendi svo mikið
magn af athyglisverðum upplýsing-
um. að slíkt réttlætir nánari vett-
vangsrannsókn.
AUGLITI TIL AUGLITS VIÐ
SNJÓMANNINN HRÆÐILEGA.
í desember árið 1972 hélt ég ásamt
dr. Howard Emery, lækni leiðangurs
okkar, í fyrsta „njósnaleiðangur”
okkar upp á hin hálendu svæði í
kringum fjallið Kongmaa La til þess
að rannsaka lífríki þessa svæðis við
vetraraðstæður. 17. desember náðum
við upp á fjallsbrún ásamt tveim
aðstoðarmönnum af Sherpaætt-
flokknum. Þarna var nokkur dæld í
fjallsbrúninni í 12.000 feta hæð, og
var þar um að ræða svolítið slétt
svæði, hulið hörðum snjó, og var það
mjög vel faliið til þess að tjalda á.
Þetta var lítið svæði, minna en hálf
ekra að stærð, alveg auð fannbreiða,
þar sem ekki var að finna nokkur spor
eftir dýr.
Brekkurnar 1 kring voru snarbratt-
ar, nokkur þúsund fet á hæð beggja
megin. Við reistum tvö tjöld, snædd-
um kvöldverð okkar í kringum opinn