Goðasteinn - 01.09.1968, Síða 51

Lét á seiða löndunum
lægis skeiða bröndunum.
Áls á heiða öndunum
í hvein reiða böndunum.
Skemmti sóninn skötnum sá
skerjalóni djúpu á,
þar til fróni Frýgíá
fögur ljónin mastra ná.
Þarna var rokkurinn nokkurskonar hljóðfæri, sem lék undir.
Páll bóndi var að gata meisoka með tálguhnífi og hafði yfir vísu
úr rímum Rcimars konungs og Fals, með þeim hætti, að hann sagði
ýmist eitt orð eða kannske eitt atkvæði úr orði við hvert hnífs-
bragð, þangað til vísan var á enda, en hún er til svona:
Þér skal gjalda, þú sem valdið hefur,
í skjómaönnum, skífir brands,
skaða mönnum keisarans.
Fleira fólk var í baðstofunni, allt eitthvað að starfa, en hvað
það var, man ég ekki.
Hér ætla ég að segja aðra sögu, sem er að heita má alveg eins,
eða sýnir hversu líkt hefur verið starfssvið fólks á bæjum, víðsvegar
um landið um síðustu aldamót. Hana sagði Eyjólfur Björnsson,
sem var vélstjóri á togaranum Eggerti Ólafssyni 1916, en fórst svo
á síðari stríðsárunum með iínuveiðaranum Jarlinum, 1942. Eyjólf-
ur var uppalinn á Kjalarnesinu hjá fósturforeldrum. Honum sagð-
ist svo frá:
Einu sinni um kvöldvökustund var fóstra mín búin að stand-
setja vel rokkinn sinn og fór að spinna góðar kembur. Þá var hún
svo létt í geði, að hún fór að kveða þessa vísu, sem mun vera í
rímum Þórðar hreðu:
Tíðum sungu tyrfingar,
týs í drunga veðri.
Reykjar sprungu rokurnar
róms á bungum neðri.
Goðasteinn
49