Goðasteinn - 01.09.1968, Side 70

Líkt og Þuríður dóttir Snorra goða hafði hún lært ættvísi af móður
og föður og hverjum fróðum manni, sem á vegi hennar varð. Mér
hafði hún sýnt þann trúnað að lá við, að stigi mér til höfuðs, falið
mér og safni mínu til varðveizlu þá gripi, sem hún átti bezta í eigu
sinni, belti og samfelluhnapp ömmu sinnar og móður, með fleiru.
Beltið gaf Þorlákur í Gröf Kristínu konu sinni á brúðkaupsdegi
þeirra 1850, og í beltið hafði Kristín á Heiði saumað silfurhnapp,
sem fannst með veðruðum beinum Þorláks, er þau höfðu legið tíu
ár á fjöllum. Dauðadagur hans á Mælifellssandi var fyrir réttum
100 árum. Mikið sagðist Kristín á Heiði hafa verið ánægð og róleg,
er ég hvarf á braut mcð þessa gripi.
Elín systir hennar hafði slegið þó nokkra heykapla nú í sumar
og borið heim á sjálfri sér og án þess að vorkenna sjálfri sér, en nú
var hún að leggja af stað í suðurför til að leggjast undir hnífinn,
örugg og æðrulaus. Skyldi hún fá þrek til að takast á við skyld-
urnar heima á Heiði? Skyldi hún fá þrek til að tálga fleiri fugla
með unga á baki? Ég mátti velja þá að vild úr safninu hennar í
fyrra. Lífið gerir harðar kröfur til margra barna sinna á íslandi.
Ég átti erindi við Einar á Hörgslandi, sem var nýbúinn að sjá
á bak jafnaldra sínum, Hannesi á Núpsstað. Gamli maðurinn lá
hress og glaður í sæng sinni, og fótavist var ekki þorrin. Framan
við bæinn var búið að hlaða upp gömlu smiðjuna hans, sem erft
hafði helgi bænhússins. Undir veggjum þess hafði sr. Jón Stein-
grímsson moldausið nokkra fórnarmenn Skaftárelda. Nú var það
vandamálið að fá einhvern til að húsa smiðjuna til fulls. Undat-
legt, að það skyldi vefjast fyrir mér, en enn eru annatímar - sem
betur fer - og svo eru gömlu torfhúsin að verða okkur fjarlæg. Við
erum einhvern veginn að verða afhuga þeim. Hvenær vöknum við
af mókinu og sjáum, að aum er sú sýsla, sem búin er að missa öll
gömlu torfhúsin sín? Ég fól gömlu smiðjuna forsjá hans Helga Þor-
leifssonar í Þykkvabæ og vissi, að hún var í góðum höndum.
Að gömlum vana kom ég við á Maríubakka hjá frændum og vin-
um og sætti því lagi að ná í hádegismatinn hjá Margréti húsfreyju.
Gamli fiskastcinninn á hlaðinu þar var mér tákn staðfestu og
tryggðar, sem Skaftfellingar eiga í ríkum mæli. Á hann sást mark-
að til skamms tíma IHS, líklega hið gamla kirkjulega tákn og þá
68
Goðasteinn