Goðasteinn - 01.09.1968, Blaðsíða 71

til bíessunar fyrir fiskinn, sem barinri var til verðar á steininum.
Jón Sigurðsson, eldri, leiddi í Ijós fornfálegan staf úr húsi, tví-
strikaðan á framhlið og geymdan komu minni. Flestir hefðu látið
slíkan grip sigla sinn sjó í eld eða girðingu, en Jón gætti hans af
umhyggju og ég tók honum tvcim höndum. Smiðir strikuðu viði
til vöndunar og strikin eru nokkuð góð til viðmiðunar um aldur og
tízku, er eitthvað af slíku tagi kemur á reka safnara. Guðni á Maríu-
bakka fyllti eitt skarð í safni mínu, er hann fórnaði því tveimur
laufahnöppum, og mér varð hugsað til stúlkunnar í gömlu þulunni:
Laufahnappa ber hún þrjá,
falleg er hún framaná.
Það er skammt í Bæjarskerið frá Maríubakka, smáspölur niður
á Djúpáraurinn. Ég gekk þar um smástund og rýndi í rof og grjót.
Skammt austar bar Lund upp yfir Djúpá. Nú var þar víst fátt, sem
minnti á gamla, góða daga. I Bæjarskerinu fann ég þó vitni um
forna járnvinnslu og það var þó betra en ekki neitt.
Ég skrapp sem snöggvast upp að Kálfafelli. Það er dauflegt að
líta heim að Kálfafellskoti, sem vinir rnínir, börn Filippusar Stef-
ánssonar og Þórunnar grasakonu hafa gert mér að sögustað. Nú
býr þar enginn maður. Grettissteinninn hcldur enn vörð fyrir ofan
bæinn og er líklega alveg hættur við að hrapa á hann, hafi hann
þá nokkurn tíma hugsað til þess.
Gaman var að sjá gömlu baðstofuna í uppbænum á Kálfafelli.
Nokkuð af reisifjölinni er enn í rjáfri og þverbitinn, sem klofa
þurfti yfir, er farið var í norðurendann á baðstofunni, er óhreyfð-
ur, líklega síðasti fulltrúi gömlu baðstofubitanna, sem treystu marg-
ar sunnlenzkar baðstofur á síðustu öld. Þarna sá ég líka breiðar
þiljur og breið gólfborð, sem minntu á heimaunna húsaviði og köll-
uðu á safnarann: Láttu okkur ekki líða undir lok.
Nú gaf ég mcr ekki tíma til að koma að Núpsstað, en ég kom þar
eitthvað frekum hálfum mánuði áður en Hannes dó. Magnús Magn-
ússon, hinn ágæti kynnir íslenzkrar menningar hjá Skotum og Engl-
um, gekk þá um gömlu húsin með Hannesi og fræddist af honum
um liðna tíð. Það var varla, að Hannes þyrði að hleypa okkur inn
í gamla hlóðaeldhúsið, kamparnir eru að síga saman, enda óhreyfð-
ir af mönnum síðustu 80 ár - og hver veit hvað lengi, en merkileg
Goðasteinn
69