Goðasteinn - 01.09.1968, Síða 76

Hitt var líka eðlilegt, að Ögmundur, sem tæplega hefir heyrt
þessa sögu og a.m.k. vitað sig saklausan af því að hafa reynt að
vinna Ormi mein, yrði fyrst furðu sleginn yfir aðförum Sæmund-
ar og síðan fullur heiftar í garð hans.
Sáttfýsi Sæmundar, þegar Brandur ábóti fer að leita um sættir
(sjá 9. kap.), virðist bezt skýrð með því, að Brandur hafi getað
sannfært hann um, að Ögmundur hafi ekki átt neinn þátt í dauða
Orms, en þá var heiftarbál Ögmundar orðið meira en svo, að
það yrði slökkt með öðru en blóði.
Smælki
Þrír bræður þess merka manns, Eiríks Sverresen sýslumanns í
Rangárvallasýslu, báru nafnið Runóifur, sá elzti fæddur eftir 1790
en hinn yngsti 1803. Einn þessara bræðra bjó á Maríubakka í Fljóts-
hverfi og var hreppstjóri í sinni sveit. Kona hans hét Guðrún
Bjarnadóttir og var frá Skaftafelli, ein af þremur systrum með því
nafni.
Faðir Guðrúnar mun hafa verið dáinn, þegar þau giftust, og
kom því í hlut Þorsteins bróður hennar (afa Odds heitins Magnús-
sonar í Skaftafelli) að reiða af höndum arfahlut hennar og greiddi
hann í gangandi fé, enda hefði fasteign hans minnkað mjög, ef
systur hans (en þær voru 11) hefðu allar fengið hlut úr henni. Þor-
steinn hefir séð, að hægara yrði að auka bústofninn aftur, þó hann
minnkaði í bili.
Runólfur undi þessu illa, því hann hafði mikinn hug á að fá
hluta af Skaftafellsfjöru. Hann var vanur að hafa sitt mál fram
og mun hafa talið Þorstein ólíklegan til að halda því, sem hann
kaliaði eftir, því Þorsteinn stamaði svo mjög, að hann varð stund-
um að hætta við hálfsagðar setningar og var ekki mikill fyrir mann
að sjá, en hann var bókamaður mikill og hugsaði sitt. Mun Run-
ólfur hafa virt hann þess meira, sem hann kynntist honum betur,
því góðum kunningsskap héldu þeir meðan báðir lifðu. Runólfur
gaf upp tilkall í fjöruna, því málaleitan hans svaraði Þorsteinn með
þessum orðum: ,,Þér var gift hún Guðrún en ekki fjaran.“
74
Goðasteinn