Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 31

,, ð GUÐ, HVERSVEGNA ÉG? ’ ’
í speglinum, fjorum dögum síðar. cg
hefði blátt áfram ekki getað hugsað
mér þetta bólgna, dökklitaða, af-
skræmda, tannlausa holdræksni, sem
bersýnilega var ekki nema um það bil
einn þriðji af andliti mínu. Viðbjóð-
''inn, sem ég fann til, hafði
eiginmaður minn bersýnilega orðió
að þola á undan mér. Hann var fyrr-
verandi flugliðsmaður, stundaði nú
háskólanám og hafði verið gert
viðvart um slysið. Þegar hann stóð við
rúm mitt, sá ég x augum hans, að þó
ég væri ennþá lifandi, var konan hans
dáin. Það var sorg og þjáning x svip
hans, og það var vegna fallegu,
glaðlyndu stúlkunnar, sem hann
hafði misst á þjóðveginum. Það, sem
hann sá var ókunnug manneskja,
sem vantaði á niðurandlitið, svo
hryllileg, að það setti að manni
klígju.
Án þess að snerta mig eða segja orð,
yfirgaf hann herbergið. Það var
orðlaus kveðjustund okkar, staðfest
innan tveggja ára með hjónaskilnaði.
Næstum áður en ég var viss um að
geta lifað af, fór ég að efast um, hvort
það væri skynsamlegt af mér. Stall-
ings majór hlýtur að hafa lesið hugs-
anir mínar. Hann stóð, horfði á mig
óklökkur og sagði: ,,Leo, þú lítur-
reyndar út eins og helvískur umskipt-
ingur. ’ ’ Ég kinkaði kolli.
,,En þú þarft ekki alltaf að líta
þannig út,” hélt hann áfram. „Láttu
mig hafa tvö til fimm ár, og ég skal
gera þig — ja, viðunanlega að
minnsta kosti. Drottinn bjargaði lífi
29
pinu. Nu er það okkar að gera það
besta úr því sem hægt er. Ef þú hefur
kjarkinn, Leo, hef ég tímann og
kunnáttuna.”
Mér er ljóst nú, að ég skildi ekki til
fulls meiningu þess, sem hann sagði.
Ég var enn sljó eftir það líkamlega og
tilfinningalega áfall, sem ég hafði
orðið fyrir.
Og ennfremur var ég bitur, ásakaði
örlögin fyrir þessa ógæfu, sem ég
hafði orðið fyrir, og heimtaði svar
við spurningunni: ,,ö, Guð hvers-
vegna égV' Á örskömmum tíma
hafði ég misst barnið mitt, manninn
minn — og að því er virtist, sjálfa
mig. Ég var alls ekki viss um að þessi
,,ég” sem hafði lifað af, næstum án
munns, vara og höku, væri þess virði
að halda í henni tórunni.
Með plastískum aðgerðum getur
snjall læknir eins og majór Stall-
ings, endurmótað, endurskapað og
strokað út eins og galdramaður. En
þegar úr svona litlu er að vinna, er
þetta langt og margra stiga verk.
Andlitsvefirnir voru ófullnægjandi,
svo það varð að fá þá að láni annars
staðar á líkamanum, þar sem húðlit-
ur og hárvöxtur var svipaður og á
þeim stað, sem átti að setja þá niður.
En hvaða vefír eru líkir varavef?
Þegar dr. Stallings sagði mér, að
hann hefði hugsað sér ráð til að láta
mig fá sæmilega útlítandi varir, gat
ég varla trúað því. Hann hugsaði sér
að nota milli-vara aðferðina, þannig
að efri vörinni, sem er minna