Úrval - 01.12.1976, Blaðsíða 96

94
URVAL
dularfullra manna, sem fyrstu neit-
uðu að gefa nokkxa skýringu á
ferðum sínum, en hélt því síðan
fram, að ferðir þeirra þar væm
fullkomlega réttlætanlegar.
Að síðustu benti einn þeirra yfir að
stjórnarráðshúsinu, sem gnæfði yfír
þeim í náttmyrkrinu. ,,Á þessari
stundu er þriggja manna fíölskylda á
þakinu þarna yfirfrá,” sagði hann við
lögreglumennina.
Þeir veigruðu sér við að taka hann
alvarlega. Hvernig gat nokkmm
dottið í hug að sleppa frá sjálfri
háborg austurþýsku stjórnarinnar?
Og ekki bara einum manni, heldur
manni með konu og barn. ,,Þetta er
óhugsandi,” sögðu þeir.
En hinir héldu sínu fram. Þeir
sýndu stálvírinn og skýrðu áætlunina
í smáatriðum. „Viljið þið hafa á
samviskunni, að þessu fólki verði'
fórnað?” spurði þeir.
Fonngi lögreglumannanna hlust-
aði á skýringar þeirra og leitaði síðan
ráða hjá aðalstöðvum sínum um
talstöð. Nokkmm mínútum síða'
skriðu vinirnir fíórir aftur á sina staði
við múrinn, en hópur lögreglumanna
vopnaður vélbyssum, dreifði sér um
baksviðið í hæfilegri fíarlægð. Enn
lengra var lögreglubíll í stöðugu tal-
stöðvarsambandi við lögreglustöðina.
REGNIÐ FÉLL NtJ í þéttum hryðj-
um, svo þau þrjú á þakinu urðu
holdvot, en Heinz fagnaði regninu
sem samherja. Hann vissi, að landa-
mæraverðirnir myndu hafa sig minna
í frammi í slíku veðri. Og ef þeim
skyldi detta í hug að líta upp, var
skyggnið fíarska slæmt. Þau höfðu nú
verið á þakinu í rúman klukkutíma
og áttu enn spölkorn fyrir höndum.
Þegar þau hjónin höfðu síðast hitt
vinina að vestan á hljóðlátum veit-
ingastað í Karls Marx Allee í Austur-
berlín, hafði hann sagt þeim að bíða
ekki lengur en til miðnættis eftir
fyrsta merkinu frá honum. Ef hann
hefð ekki gefið merki fyrir þann tíma
hefði tilraunin misheppnast eða verið
frestað — að minnsta kosti I það
sinn.
Hinum megin við múrinn herjaði
kuldinn æ meira á vini og lögreglu-
menn. f hvert sinn, sem einhver
þeirra leit á úrið, kom í ljós, að
nokkrar dýrmætar mínútur í viðbót
voru liðnar.
Loks náði fíölskyldan fram á þak-
brúnina yfir fíórðu hæð og sá niður
á múrinn, sem var baðaður ljósum
fyrir neðan þau. Klukkan var alveg að
verða 23, og enn áttu þau það erfið-
asta eftir: Að sleppa ofan af þakinu.
Heinz svipaðist um eftir einhverju,
sem hægt væri að festa kapalinn
við. Loftrásirnar þar hjá voru of
grannar. Það eina, sem leit út fyrir að
vera sæmilega öflugt, var eins langt
frá þeim á þakinu og hægt var að
komast, minnst 50 metra frá þeim,
Það var há flaggstöng. Þau neyddust
til að skríða áfram.
Þótt engin brjóstvörn væri á
þakinu, voru þau sæmilega ömgg í
djúpu þakrennunni. En þreytt vom