Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 90

88
tJRVAL
vera um 24 metrar. Stuttu síðar brá
svo heppilega við, að í austurþýska
stjórmáiagagninu Neues Deutsch-
land var forsíðumynd af húsinu, og
eins og venjulega fjöldi fólks fyrir
framan það. Hann mældi meðalhæð
fólksins á myndinni og margfaldaði
þar til hann náði húshæðinni, og
samkvæmt þeim útreikningum
taldist honum til, að upp á þakbrún
á fjórðu hæð væru 23 metrar.
Þetta styrkti sjálfstraust hans gríð-
arlega. Það sýndi að útreikningar
hans voru réttir í veigamiklum atrið-
um. Hann taldi líka, að fjarlægðin
milli hússins og múrsins væri 12—15
metrar. Þessar tölur komust áfram til
vinanna í Vesturberlín, og Heinz
snéri sér að næsta verkefni, sem var
að fínna heppilegan glugga.
Frá miðju árið 1964 og fram á 1965
stalst hann til þess að rannsaka
taugamiðstöð alþýðulýðveldisins eins
vel og hann gat. Hann einbeitti sér
sérstaklega að sjöttu hæð og upp-
götvaði, að á sjöttu hæð var gangur,
sem var mjög sjaidan notaður. Hann
var svo stuttur, að hann var nánast
eins konar útskot, en við enda hans
var rimialaus gluggi, sem snéri út á
þakið.
Þau myndu einnig þurfa felustað,
kannski einhverja skrifstofuna á
fimmtu hæð, sem hann átti oftast
erindi 1. Þau myndu geta laumast
þangað inn við vinnulok, og síðan,
þegar nógu áliðið væri orðið, geta
skotist að glugganum í gangstubb-
inn. Hann vantaði bara lykii.
I litla ganginum voru tvær dyr,
sem engin skilti voru á. Næstum allar
aðrar dyr í húsinu voru greinilega
merktarmeð númeri, nöfnum þeirra,
sem þar unnu, og hvaða deild þær
heyrðu tii. En þarna var ekkert af
þessu tagi. Gátu þetta verið geymslu-
herbergi?
Dag einn tók hann sér tíma til að
rannsaka þær nánar. Hann tók í hún-
inn á annarri hurðinni. Ef einhver
væri fyrir innan, ætlaði hann að
segja, að hann væri að villast. En
dyrnar voru læstar.
Hann dró djúpt andann og reyndi
hinar dyrnar. þær opnuðust og hann
leit inn. En í næstu andrá hentist
hann, náfölur af hræðslu að næstu
lyftu. Um leið og hann skaust fyrir
horn heyrði hann dyrnar opnast.
Hann hafði aðeins séð inn í sjón-
hendingu. En það var nóg fyrir hann
til að vita, að þetta útskot varð hann
að afskrifa í eitt skipti fyrir öil sem
flóttamöguleika. Hann hafði séð ein-
kennisjakka hanga á stólbaki, og á
því lék ekki minnsti vafi, að þann
jakka átti einhver sá, sem var 1 Stasi
— öryggislögreglu ríkisins.
Fæstir vesturlandabúar munu
skilja ofsahræðslu hans, og hvað
hann skalf, meðan hann var á
leiðinni niður í lyftunni. Flótta-
áætlunin var ónýt. Hann hefði þegar
í stað átt að gruna, hvers kyns myndi
vera með ómerktar dyr.
En þegar hann kom út úr lyftunni
á neðstu hæð, nam hann staðar. Það
hlutu að vera margir fleíri mögu-
leikar en þessi eini gluggi. Þetta vár
ekki svo lítið hús, og það voru tugir
glugga á sjöttu hæð. Hafði hann
virkilega kannað þá alla? Auðvitað
ekki. Hann snérist á hæh og tók lyft-
una upp aftur.
Skammri stundu síðar gekk hann
aftur rösklega um gangana á sjöttu
hæð. Hann fór fram hjá dyrum með
skiltinu ,,Herren” og nam snögglega
staðar. Karlaklósettið!
A fáum mínútum kannaði hann
öll klósettin. Þau snéru í vitlausa átt^
að innri garðinum. Öll nema eitt. í
ganginum lengst frá múrnum var eitt
klósett, sem sneri glugga að múrnum