Úrval - 01.12.1976, Qupperneq 95

YFIR MURINN
93
hálftíma á eftir áætlun. Heinz var
áfram um að þau tefðust ekki meir.
Þau skutust hálfbogin frá skjóli til
skjóls á þakinu, tóku mið á nýja
loftrás eða annan felustað, sem stóð
upp úr. Þau voru á eins konar palli
utan með sjöttu hæð, fram af var 26
metra fall ofan á götuna. En það var
nóg rúm þarna uppi, þar var engin
veruleg hætta. Hún var annars staðar.
Þau voru ekki langt komin, þegar
þau uppgötvuðu litla skúrinn uppi á
sjöttu hæð. Þau vissu ekki, að þarna
var sólarhringsvakt manna, sem
höfðu sjónauka og innrautt ljós, sem
ekki sást í myrkri. En Heinz þótti
þessi skúr ekki þoða neitt gott, og
leitaðist við að leiða förina eins nærri
húsinu og hægt var, þannig að
minnstar líkur væru til að þau sæjust,
ef einhver vörður væri í skúrnum.
Þaðan heyrðist ekkert hljóð. Bráðlega
voru þau komin miðja vegu þangað,
sem þau gátu stokkið niður á næsta
þak fyrir neðan.
En allt í einu risti skær ljóskeila
gegnum myrkrið. Hún kom úr
glugga, sem Heinz taldi að hlyti að
vera í aðsetri öryggiseftirlitsins.
,,Gætið ykkar.” hvíslaði hann.
Þau kinkuðu kolli og fylgdu
honum eftir út að rennunni yst á
þakbrúninni. Þar var ljósið daufara,
en þau myndu varla komast hjá að
fara í gegnum geislann. Þegar þau
voru á móts við gluggann, sáu þau
inn um hann nokkra menn, sem
þeim til undrunar voru hvorki í
einkennisklæðum né með vopn,
heldur aðeins í nærfötum. Rétt í
sömu mund var ljósið slökkt. Örygg-
islögreglan var farin að sofa.
Þau þrjú á þakinu réttu úr sér og
flýttu sér áfram.
Það gekk auðveldlega að komast
niður á næsta þak, en þaðan í frá
neyddust þau til að skríða á fjórum
fótum. Hér var fátt að felast bak við.
Uppréttan mann myndi bera skírt við
Ijósin í Vesturberlín.
Heinz skreið fyrstur, þá Gúnther
og loksjutta. Heinz ogjutta drögn-
uðust með sína töskuna hvort, og þær
voru þungar. í annarri voru áhöld til
flóttans, en hinni vom pappírar
fjölskyldunnar og fáeinir persónuleg-
ir munir. Heinz og Jutta ýttu tösk-
unum á undan sér og skriðu svo sjálf
á eftir, ýta, skríða, ýta, skríða, ýta,
skríða. Regnskúrirnir buldu á þeim,
og Heinz varð ljóst að þau vom orðin
töluvert á eftir áætlun. En það jók
þeim von, að þau höfðu engin við-
vömnarmerki heyrt. Og skúrinn á
efstu hæð var enn hljóður og myrkur.
Hinum megin við múrinn vom
vinir þeirra í áköfum hvíslingum við
lögregluna. Fyrst eftir að múrinn var
reistur höfðu vesturþýsk yfirvöld
verið reiðubúin að hjálpa við flótta-
tilraunir og meira að segja átt það til
að svara skothríð frá austurþýskum
landamæravörðum. En á þessum
tíma, 1965, var stjórn vesturþýska-
lands áfram um að komast hjá
vandræðum á landamæmnum. Lög-
reglan var þess vegna ekki tilbúin að
efla von og kjark hjá fámennum hópi