Úrval - 01.03.1979, Side 83

Úrval - 01.03.1979, Side 83
HUGRENNINGAR HEILASKURÐLÆKNIS 81 ,,Láttu þér batna fljótt, pabbi.” ,,Komdu heim fljótt, pabbi.” ,,Ég vildi þú værir kominn heim, pabbi.” En þegar ég las sjúkraskýrslur unga mannsins og rannsakaði hann, vissi ég að hann myndi aldrei koma heim framar. Ég fylltist af hryggð. Ég gæti ekki riþað upp stundir sem þessa ef ég gerði mér ekki ljóst að það er ofar okkur að skilja hvers vegna svona gerist, að sjúklingurinn og allir í kringum hann er á leið fram á við, en þessa stundina eru þeir miðsviðs í miklum harmleik tíma og rúms, þar sem hvert okkar leikur mikið hlutverk. I mínum augum eru læknisstörf og trúartraust samtvinnuð. Ég biðst mikið fyrir, sérstaklega bæði fyrir og eftir uppskurð. Bænin fróar mér. Ég finn, að bak við mig stendur öflugur styrkur, styrkur sem ég þarfnast og nýt. Ég þekki mikilhæfa og góða menn í minni stétt, sem virðast geta skýrt hlutina fullnægjandi fyrir sjálfum sér með stærðfræðilegum og efnafræði- legum formúlum, og allir eru þeir sannfræðir um að það sem er þoku hulið í dag muni vísindi afhjúpa á morgun. En sú hugmynd, að mannlegt líf sé ekkert annað en tilfallandi samspil flókinna atóma ásamt raforku þykir mér engan veg- inn nógu rökvís. Frá hreinu vísindasjónarmiði þykir mér mannsheilinn svo langtum æðri en nokkuð það, sem vísindin hafa nokkru sinni búið til eða uppgötvað, að það þurfi almáttugan skapara til, svo unnt sé að skýra fágæti og sérstæði hverrar einstakrar mannveru. Það er alveg sama hve mikið við fræðumst um heilann, við getum aldrei vænst þess að geta skýrt manns- hugann til fulls. Og ég verð að trúa því, að allt þetta hafi einhvern skynsamlegan tilgang, að einhver hafi látið það gerast. Ég get ekki fellt mig við þá fullyrðingu að einhvers staðar aftur í tímanum hafi jafn margbrotin fyrirbrigði og gáfur, persónuleiki, minni og manniegur líkami svo sem eins og rekist saman af tilviljun. Mér þykir heldur ekki vit 1 því að ganga út frá því að við heiladauðann hætti þessari voldugu einingar gáfna, persónuleika og minnis einfaldlega að vera til. Það er miklu vitlegra að gera ráð fyrir því, að þessi kjarni okk- ar losni þá úr viðjum umbúðanna,, heilans sem getur ekki lengur hýst okkur, og fái stuðning í nýrri vídd. Hvað um kjarna okkar verður eftir heiladauðann get ég ekki einu sinni velt vöngum yfir. Ég get aðeins sagt, að heilbrigð skynsemi og rökvísi leiðir mig ósjálfrátt til trúar — trúar á hið fágæta, hið sérstæða, að mannveran iifi áfram í því, sem við köllum sál. ★
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.