Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 83

HUGRENNINGAR HEILASKURÐLÆKNIS
81
,,Láttu þér batna fljótt, pabbi.”
,,Komdu heim fljótt, pabbi.” ,,Ég
vildi þú værir kominn heim, pabbi.”
En þegar ég las sjúkraskýrslur unga
mannsins og rannsakaði hann, vissi
ég að hann myndi aldrei koma heim
framar.
Ég fylltist af hryggð. Ég gæti ekki
riþað upp stundir sem þessa ef ég
gerði mér ekki ljóst að það er ofar
okkur að skilja hvers vegna svona
gerist, að sjúklingurinn og allir í
kringum hann er á leið fram á við, en
þessa stundina eru þeir miðsviðs í
miklum harmleik tíma og rúms, þar
sem hvert okkar leikur mikið
hlutverk.
I mínum augum eru læknisstörf og
trúartraust samtvinnuð. Ég biðst
mikið fyrir, sérstaklega bæði fyrir og
eftir uppskurð. Bænin fróar mér. Ég
finn, að bak við mig stendur öflugur
styrkur, styrkur sem ég þarfnast og
nýt.
Ég þekki mikilhæfa og góða menn
í minni stétt, sem virðast geta skýrt
hlutina fullnægjandi fyrir sjálfum sér
með stærðfræðilegum og efnafræði-
legum formúlum, og allir eru þeir
sannfræðir um að það sem er þoku
hulið í dag muni vísindi afhjúpa á
morgun. En sú hugmynd, að
mannlegt líf sé ekkert annað en
tilfallandi samspil flókinna atóma
ásamt raforku þykir mér engan veg-
inn nógu rökvís.
Frá hreinu vísindasjónarmiði þykir
mér mannsheilinn svo langtum æðri
en nokkuð það, sem vísindin hafa
nokkru sinni búið til eða uppgötvað,
að það þurfi almáttugan skapara til,
svo unnt sé að skýra fágæti og
sérstæði hverrar einstakrar mannveru.
Það er alveg sama hve mikið við
fræðumst um heilann, við getum
aldrei vænst þess að geta skýrt manns-
hugann til fulls. Og ég verð að trúa
því, að allt þetta hafi einhvern
skynsamlegan tilgang, að einhver
hafi látið það gerast. Ég get ekki fellt
mig við þá fullyrðingu að einhvers
staðar aftur í tímanum hafi jafn
margbrotin fyrirbrigði og gáfur,
persónuleiki, minni og manniegur
líkami svo sem eins og rekist saman af
tilviljun.
Mér þykir heldur ekki vit 1 því að
ganga út frá því að við heiladauðann
hætti þessari voldugu einingar gáfna,
persónuleika og minnis einfaldlega
að vera til. Það er miklu vitlegra að
gera ráð fyrir því, að þessi kjarni okk-
ar losni þá úr viðjum umbúðanna,,
heilans sem getur ekki lengur hýst
okkur, og fái stuðning í nýrri vídd.
Hvað um kjarna okkar verður eftir
heiladauðann get ég ekki einu sinni
velt vöngum yfir. Ég get aðeins sagt,
að heilbrigð skynsemi og rökvísi leiðir
mig ósjálfrátt til trúar — trúar á hið
fágæta, hið sérstæða, að mannveran
iifi áfram í því, sem við köllum sál. ★