Úrval - 01.03.1979, Page 83

Úrval - 01.03.1979, Page 83
HUGRENNINGAR HEILASKURÐLÆKNIS 81 ,,Láttu þér batna fljótt, pabbi.” ,,Komdu heim fljótt, pabbi.” ,,Ég vildi þú værir kominn heim, pabbi.” En þegar ég las sjúkraskýrslur unga mannsins og rannsakaði hann, vissi ég að hann myndi aldrei koma heim framar. Ég fylltist af hryggð. Ég gæti ekki riþað upp stundir sem þessa ef ég gerði mér ekki ljóst að það er ofar okkur að skilja hvers vegna svona gerist, að sjúklingurinn og allir í kringum hann er á leið fram á við, en þessa stundina eru þeir miðsviðs í miklum harmleik tíma og rúms, þar sem hvert okkar leikur mikið hlutverk. I mínum augum eru læknisstörf og trúartraust samtvinnuð. Ég biðst mikið fyrir, sérstaklega bæði fyrir og eftir uppskurð. Bænin fróar mér. Ég finn, að bak við mig stendur öflugur styrkur, styrkur sem ég þarfnast og nýt. Ég þekki mikilhæfa og góða menn í minni stétt, sem virðast geta skýrt hlutina fullnægjandi fyrir sjálfum sér með stærðfræðilegum og efnafræði- legum formúlum, og allir eru þeir sannfræðir um að það sem er þoku hulið í dag muni vísindi afhjúpa á morgun. En sú hugmynd, að mannlegt líf sé ekkert annað en tilfallandi samspil flókinna atóma ásamt raforku þykir mér engan veg- inn nógu rökvís. Frá hreinu vísindasjónarmiði þykir mér mannsheilinn svo langtum æðri en nokkuð það, sem vísindin hafa nokkru sinni búið til eða uppgötvað, að það þurfi almáttugan skapara til, svo unnt sé að skýra fágæti og sérstæði hverrar einstakrar mannveru. Það er alveg sama hve mikið við fræðumst um heilann, við getum aldrei vænst þess að geta skýrt manns- hugann til fulls. Og ég verð að trúa því, að allt þetta hafi einhvern skynsamlegan tilgang, að einhver hafi látið það gerast. Ég get ekki fellt mig við þá fullyrðingu að einhvers staðar aftur í tímanum hafi jafn margbrotin fyrirbrigði og gáfur, persónuleiki, minni og manniegur líkami svo sem eins og rekist saman af tilviljun. Mér þykir heldur ekki vit 1 því að ganga út frá því að við heiladauðann hætti þessari voldugu einingar gáfna, persónuleika og minnis einfaldlega að vera til. Það er miklu vitlegra að gera ráð fyrir því, að þessi kjarni okk- ar losni þá úr viðjum umbúðanna,, heilans sem getur ekki lengur hýst okkur, og fái stuðning í nýrri vídd. Hvað um kjarna okkar verður eftir heiladauðann get ég ekki einu sinni velt vöngum yfir. Ég get aðeins sagt, að heilbrigð skynsemi og rökvísi leiðir mig ósjálfrátt til trúar — trúar á hið fágæta, hið sérstæða, að mannveran iifi áfram í því, sem við köllum sál. ★
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.