Ársrit Torfhildar - 01.04.1989, Qupperneq 69

Arsrit Torfhildar
skólans. Skólaár það, sem er nú brátt á enda, virðist hafa verið
ráðamönnum sérstaklega erfitt sakir illrar hegðunar nemenda.
Bar margt til, drykkjuskapur, óstundvísi, slæm skólasókn,
ástundunarleysi og slóðaskapur allskonar. Hvernig stendur á
þessu?
Á erfiðasta þroskaskeiði sínu, gelgjuskeiðinu, hafa
nemendur Menntaskólans allir dvalizt í agalitlum, nýstofnuðum
gagnfræðaskólum og búið í umhverfi hraða, fallvallts
varanleika og rótleysis 20. aldarinnar. Síðan hófu þeir nám í
þessum gamla, rótgróna skóla. Þeir komu úr allri nýgervingunni
inn í andrúmsloft öruggs staðfastleika. Þeir skynjuðu allir hið
sérstaka andrúmsloft skólans - og nutu þess, hver á sinn hátt.
En þó að erfðavenjur og andrúmsloft skólans sé sterkt og hafi
mikil áhrif á þetta unga fólk, er samt ekki hægt að vænta þess,
að hálfþroskaðir unglingar sigrist á sjálfum sér og ríkjandi
tíðaranda á stuttum tíma.
í hugum þeirra allra var skólinn og venjur hans
óumbreytanleg staðreynd, eitthvað sem ,,var“ í raun og veru.
Þeir fundu þar hæli fyrir rótleysi því, er ríkir í mest öllu (e.t.v
öllu) umhverfi þeirra, og jafnvel þó að þetta rótleysi
tíðarandans fylgdi þeim inn fyrir veggi skólans, þá hafði hinn
ólýsanlegi andi og erfðavenja hans sín áhrif. Margir gera sér
þetta ekki ljóst og og munu ekki gera sér það ljóst fyrr en ef til
vill einhvemtíma síðar, en það hljóta þeir jafnframt að finna, að
þessi andi ríkir þá enn varanlega í hjörtum þeirra og lífi þeirra
öllu.
Þau drekka, drabba, daðra, eru kærulaus og löt. En allt
þetta er tízka nú í dag og þess vegna sjálfsagðir hlutir. Enginn
er maður með mönnum, sem ekki getur farið „á það“ verið
,,kaldur“, sýnt af sér sæmilega kvensemi eða vergirni, verið
latur, en samt „klár“.
67