Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 8

nær ekki að kryfja ljóðasafn upp á 339 blaðsíður. Orn fer réttu
leiðina, tæpir á forsögunni, helstu einkennum og birtir síöan
ciæmi.
Einn helsti kostur Arnar er hugrekki. Fáir ritdómarar taka eins
stórt upp í sig og hann þegar honum ofbýður leirvinnslan. Stór
orð eru vandmeðfarin. Sleggjudómar eru jafnvel verri en
afstöðuleysi; þeir bíta og særa og verða þess vegna að vera vel
rökstuddir. Annars snýst vopnið við í höndum ritdómarans.
1986 gaf Gunnar Dal út ljóðabókina Borgarljóð. Eins og ég á
eftir að víkja að síðar, þá fundu sumir tilefni til þess að hrífast af
bókinni. Örn Ólafsson var ekki í þeim hópi; titill ritdómsins var
grimmur og afdráttarlaus: "Flatneskjan3. Önnur eins jarðarför
hefur varla sést í blaðadómi. Og þetta er rökstutt jarðarför:
Hvergi var ég var við ferska mynd, hvað þá líkingar né annað, sem
skáld hafa notað til að segja hluti á sláandi hátt eða lifandi. Þegar
höfundur lætur t.d. í ljós samúð með utangarðsmönnum og
börnum sem bíða móður sinnar við hlið leikvallarins, þá er það
með almennum orðum, sem hver meðalborgari væri vís til að
segja oft á dag. Hér er ekkert sérkennilegt, ekkert sem grípur,
einungis flatrímaðar klisjur:
Á leikvellinum
Nú halda fuglar heim til sín.
En hvar ert þú, móðir mín?
Horfa spurnaraugum á
alla sem þar fara hjá.
Eru hér
út við hlið
ein og smá.
Hvenær skyldi hún koma
hún móðir mín?
Mamma hvar er
höndin þín?
Við hijótum umfram allt að ætlast til þess af skáldum að þau beiti
ímyndunarfli sínu.
6