Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 18

...[það] kemur fyrir að litagleðin keyrir allt í kaf. í XIII, sem telur
tíu línur, er hrokkið úr einu litabrigði í annað, hver flugeldurinn
springur af öðrum og nethimna augans ofmettast. Skipt er úr
gráum augum, svörtiun fötum, gráum himni, bleikum kjól yfir í
bláa bletti, hvíta handleggi og dökkt hár. Lesandinn blindast.
Hvers vegna í ósköpunumbirtir maðurinn ekki ljóðið í heild sinni
úr því hann er svona pirraður yfir því. Hvernig á sá sem hefur
ekki bókina fyrir framan sig að dæma um hvort Ingi Bogi hafi rétt
fyrir sér eður ei? Þetta litaflæði gengur kannski glimrandi upp í
því samhengi sem það er í. Ég virði þó við hann að hann gerir
þarna tilraun að lífga stíl sinn við með skáldlegu orðarfari: "og
nethimna augans ofmettast". En tilraunin misheppnast bara.
Þetta er nykruð mynd.
Ingi Bogi vakti snemma mikla athygli með skrifum sínum. Ekki
þó á jákvæðan hátt; hann var sakaður um hroðvirknisleg
vinnubrögð og sleggjudóma. Það eru ekki góð meðmæli með
ritdómara. Á síðasta ári gaf fsak Harðarson út bókina Síðustu
hugmyndir fiska um líf á þurru. Ingi Bogi var ekki par hrifinn af
bókinni, eins ogyfirskrift dómsins "Misjöfn aflabrögð" i8 gefur til
kynna. Það var þó ekki skoðun hans sem hreyfði svona við
mönnunum heldur framsetningin:
í þagað upp úr svefni er niðurstaðan t.d. einum of einföld - of
fimmaurabrandaraleg.
Einhver gæti hlustað
gæti skrifað allt niður ...
Til dæmis ég
Kristján Kristjánsson, rithöfundur, skrifaði andsvar við
dómnumi9 og benti þar réttilega á að Ingi Bogi tæki þessar línur
úr öllu samhengi og afskræmdi hugsun ljóðsins. Og hann heldur
áfram að varpa fram fullyrðingum án þess að kæra sig um að
rökstyðja þær:
16