Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 21

náttúrulega samtímanum ekkert við. Það vantar ljóð fyrir
alþýðuna. Þess vegna, segir Eysteinn, er bók Ingibjargar
Haraldsdóttur -Nú eru aðrir tímar - góð:
Styrkur bestu ljóðanna hér liggur að mínum dómi í skírskotunum
[sem] vísa beint til efna sem vænta má að venjulegum
dæmigerðum fslendingum fmnst að sér komi við. Af þeim
ástæðum er sitthvað hér sem verður að teljast lífvænlegt. Þarna
er til dæmis ljóð um Breiðholtið í Reykjavík, annað um útsýn yfir
borgina, það þriðja um næturhrafna Reykjavíkur og það fjórða
um leðurklædda vélhljólamenn. Allt eru þetta efni sem dregin
eru beint út úr raunverulegum samfélagsveruleika okkar. 22
Með leyfi; hvaða fyrirbæri er þessi dæmigerði íslendingur? Er
það einhvers konar fólk sem horfir út um gluggann á
leðurklædda vélhjólamenn í nóttinni? í alvöru; hvers konar
þvæla er þetta? Er þá ekkert sálarlíf í "raunverulegum
samfélagsveruleika okkar"? (Ég varð að nota gæsalappir...).
Eysteinn Sigurðsson getur verið afar klaufskur í fullyrðingum
sínum. í dómi sínum um bók ísaks Harðarsonar, Útganga um
augað læst, 23 segir hann, að þar sé "enn á ferðinni skáldskapur
sem lofar góðu." Nú er algengt að segja að skáld séu efnileg og
lofi góðu, en að skáldskapurinn geri það er hins vegar annað mál.
Ungt skáld á eftir að þroskast og breytast en skáldskapur sem er
kominn á blað er og verður, breytist ekki. Þetta er því ákaflega
undarleg setning.
1989 gefur Gyrðir Elíasson út ljóðabókina Tvö tungl. Miðað
við ljóðbókina sem kom á undan, Blindfugl/Svartflug, er orðin
kúvending á stíl og yrkisefni. Skáldið sem hafði dvalið í
undirheimum gleðst yfir því að dvelja ofanjarðar. Eysteini tekst
hins vegar að sjást yfir breytinguna:
í þessari nýju ljóðabók verður þó ekki annað sagt en Gyrðir haldi
í stórum dráttum áfram á keimlíkum brautum og hann hefur verið
á til þessa. Hér er naumast nokkur meginbreyting sjáanleg frá því
sem áður hefur verið. Ljóðin hér eru innhverf... 24
19