Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 36

Konan: Já, fólk þorir ekki eða hefur ekki hug á því að koma hingað
út af þessu máli með stelpuna fyrir ofan. Svo hefur þetta
verið blásið svo upp í blöðunum af því að hann var þetta
þekktur maðurinn. Eins og þetta komi eitthvað minni íbúð
eða mér við? Annars hefði ég alveg getað trúað stelpunni
henni ísbjörgu til að gera eitthvað þessu líkt. Alltaf svo
hortug og góð með sig, það lá við að hún ræki út úr sér
tunguna þegar ég mætti henni stundum á ganginum.
Nei, annars ég segi bara svona, má ekki bjóða þér meira?
Stúlkan: Jú takk, þær eru alveg sérstaklega góðar, þú ert greinilega
alveg snillingur...
Konan: Hvaða vitleysa... annars finnst mér þetta alveg agalegt fyrir
aumingja mömmu hennar, hana Þórhildi. Hún er svo vel að
Guði gerð, og hefur þurft að þola mjög margt og síðan þetta.
Ég ætla bara rétt að vona að hún brotni ekki saman aftur,
aumingja konan... það sem hún þarf ekki að ganga í gegnum.
Einn morguninn kom hún að manni sínum þar sem hann
hafði bundið enda á líf sitt á alveg hræðilegan hátt, skorið
sig á púls og lá í blóði sínu. Stelpan hafði komið fyrst að
honum, hún ataði sig alla í blóði hans og sofnaði síðan ofan
á pabba sínum. Þarna hefði nú átt að sjást hversu afbrigðileg
hún er. Aumingja konan, önnur eins aðkoma, þá brotnaði
hún alveg saman greyið hún Þórhildur. Þetta var líka allt svo
erfitt ein með átta ára barn á skúringalaunum ... æi þetta er
allt svo erfitt.
Mér var reyndar aldrei neitt sérstaklega vel við hann
Guðmund, manninn hennar. Veit ekki alveg af hverju eins
og hann var nú fallegur maður, sérstaklega þegar hann
brosti. Hann var bara stundum svo furðulegur, dálítið eins
og harðstjóri við hana þó hann væri nú oftast mjög góður við
hana. Hún elskaði hann alveg óstjórnlega, sá ekki sólina fyrir
honum svo þetta var mikið áfall. Það var eins og hún missti
allan svip í andlitinu. Já öllum líkamanum. Hún hætti meira
34