Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Page 46

Félagslegt raunsæi I
Vorið sem veturinn gekk í garð strauk svanurinn burt úr
draumi mínum og stefndi stefnulaust frammúr sjálfum sér
lengra lengra inní nóttina. Hamur minn var í vöku líkami
með hjarta á stærð við batterí sem bláæðarnar lögðu leið
sína framhjá. Andardráttur óreglulegur. Vorið sem
veturinn gekk í garð reis ég einungis uppfrá dauðum í
svefni og sá ekkert nema starra sem settust þúsundum
saman á andlit mitt. Þeir særðu fram holgóma stúlku með
vængi sem öskraði agh agh agh agh agh agh. Vorið sem
veturinn gekk í garð vaknaði ég í hvítum náttserk og sá
svaninn liggja bakvið brjóstvörn dagsbirtunnar í
sýningaskáp náttúrugripasafnsins. Andardráttur minn gerði
hann ósýnilegan allt nema augun nema augun mín sem störðu
á mig steinrunnin. Vorið sem veturinn gekk í garð var
sumarið sem sumarið kom
ckki.
44