Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 47

Félagslegt raunsæi II
Morgunkaffið kalsíumupplausn. Þurr brauðsneið samviska
mín. Andardráttur dagsins loftræstikerfi Auswichs.
Klukkan slær hundrað og tólf og ég hugsa í sjötugasta
sinn: Það er svo dæmalaust auðvelt að deyja. Ég fer í
brúnu buxurnar og brúna jakkann og brúnu skóna. Brjóst
mitt bert hristist af hlátri. Ég hef gengið heim á
heimsenda tvisvar sinnum fram og til baka. Hundrað sinnum
hef ég hlustað á þögnina af vörum mínum. Aldrei hef ég
sagt aukatekið orð. Ef ekki það þá þa',. kasuiarkið er
baðherbergisgólfið. Remington rakvélar eru tákn um gæði.
Lífsvökvinn styttir sér leið út úr únlið mínum. Það er
svo dæmalaust auðvelt að deyja. Ég loka augunum. Myrkrið
er vatnsrúm með mátulegum veltingi. Ævi mín alþakin
gegnsæu fólki með ósýnilega vængi sem hvíslar: Það er
fullkomnað. Það er fullkomnað. En veistu. Meira að segja
englar elska
ekki.
Höfundur er ljósmóðir í Reykjavík.