Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Blaðsíða 53

sögunni hafa fyllt mig efa. Er eins komið fyrir mér og Onnu Deisí
í eyðimörkinni?
"Það er úti um Önnu Deisí.
Að vísu liggja spor hennar um sandinn, en þau líkjast
bréfanámskeiði í tangó eftir Rúdólf Valentínó og engum ætlandi
að rekja þau." (bls. 205)
Og enginn prins til að bjarga mér!
RAUNIR RITHÖFUNDAR 4
Saga rithöfundarins er sögð í 1. persónu. Hún er mun
fyrirferðarminni en sagan um Önnu Deisí og andstætt
heildstæðri atburðarkeðju sögunnar um Önnu byggir saga
rithöfundarins á frjálslega tengdum brotum. Brotabyggingin
einkennist af stflblöndun, ýmist eru það bréf, samtöl, eintöl og
leikrit.
Brotin endurspegla ýktan hversdagsleika. Þau eru nokkurs
konar spjall um lífið og tilveruna, og þá sérstaklega söguna um
Önnu Deisí sem rithöfundurinn er að skrifa.
Saga rithöfundarins vísar sterkt í raunveruleikann. Auður
Haralds notar sér mjög meðvitað ímynd sína og þörf lesanda fyrir
"sannar" sögur. Lesandinn þarf ekki að túlka sögu rithöfundarins
sem dulbúna ævisögu því Auður sjálf er fyrirmyndin og því er
hvergi leynt. Anna Deisí verður aðeins týpa á meðan
rithöfundurinn verður fyrir lesandanum Auður Haralds
manneskja af holdi og blóði, kunnugleg úr fjölmiðlum.
Líf þessara tveggja aðalpersóna er mjög ólíkt. Anna Deisí
lendir í æsispennandi ævintýrum á hverri blaðsíðu en
rithöfundurinn er í kaupfélaginu, hjá tannlækni, að rífast við
börnin eða að vélrita. Þó gerir frásagnarmátinn það að verkum
að ævintýri Önnu verða litlaus í samanburði við "ævintýri"
rithöfundarins sem endurspegla spaugilegar hliðar daglegs lífs
án nostalgíu eða draums um heim sem er öðruvísi.
Tungumálið í sögu rithöfundarins er í talmálsstfl og það ásamt
1. persónu frásögninni skapar nálægð. Auður notfærir sér slettur
51