Ársrit Torfhildar - 01.11.1990, Síða 57

"En slík sjálfsvitund beinist einnig að þeim hefðbundnu formum
sem unnið er með, t.d. framangreindum formúlubókmenntum,
og þar kemur berlegast í ljós að leikurinn með lesandanum
grundvallast á íróníu. Hér komum við aftur að því sem sumum
finnst vera aðal póstmódernismans: að hann leiði mikilvægar
hefðir fram á sjónarsviðið en grafi jafnframt undan hæfni þeirra
til að skýra veruleikann." 5
BÓKMENNTIR OG HÁRNÆRING
Það er sjálfsvitund verksins sem ruglar lesandann, samanber
bókmenntagagnrýnendur dagblaðanna:
"Það er eiginlega ekki hægt að ritdæma þessa bók Auðar
Haralds. Það er vegna þess að Auður fer ekki eftir neinum
normal leiðum þegar hún skrifar söguna." 6
"Það veldur heilabrotum og kemur út augnskuggapokum að
ætla sér að skrifa skipulega um þau forkostulegu ævintýri sem
hin saklausa stúlka Anna Deisí lendir í." 1
Þó að reynt sé með öllum hætti að láta lesandann standa í þeirri
trú að bókin sé aðeins fyndin skemmtilesning og beri ekki nein
merki listræns metnaðar, þá aðgreinir sjálfsvitundin Ung, há, l'eig
og Ijóshærð frá lélegum söluvarningi. Þeim lesendum sem hrífast
af kímnigáfu Auðar og léttleika bókarinnar en eru annars mjög
neikvæðir í garð bókmennta er leyft að halda blekkingunni, eða
eins og Auður segir sjálf þegar hún líkir bókinni við hárnæringu:
"í fjórða lagi er hún eins og hárnæringin sem þeir eru alltaf að
auglýsa í sjónvarpinu - hún virkar bara þar sem hárið þarf á
næringunni að halda. Menn geta tekið bókina eins og þeir vilja
og lesið það úr henni sem hentar þeim best." 7
55