Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2024, Síða 15

seðja sárasta hungrið annað
en skonrok. Yfir komnir af
þreytu og nær dauða en lífi
börðust menn við róðurinn
þó að kraftarnir væru þrotnir.
FIMM DAGAR
Í BJARGBÁTNUM
Um eftirmiðdaginn dó einn
skipbrotsmannanna í örmum
félaga sinna. Vonin um að
hjálpin bærist fljótlega hélt
mönnunum uppi.
Skipstjórinn hlaut að hafa náð
landi fyrir löngu og menn
efuðust ekki um að hann
hefði gert ráðstafanir til að
leita bátanna.
Staðan var orðin óþolandi svo
ákveðið var að reyna að ná
landi á minni bátnum.
Christian bauðst til fararinnar
en sá er þar réði aftók það
með öllu og vildi fara sjálfur
og varð það úr.
Eftir að hafa kvatt mennina í
smærri bátnum lagði hann af
stað undir árum til lands.
Eftir hjartnæma kveðjustund
hvarf báturinn og hefur síðan
ekkert til hans spurst.
Eftir í stærri bátnum var nú
aðeins einn maður fyrir utan
Christian sem kunni áralagið.
Á þriðjudag gaf góðan vind og
gátu skipbrotsmenn siglt inn
undir Bjarnarey en lengra
komust þeir ekki þar sem
straumur frá landi hrakti þá
jafnharðan til baka.
Um morguninn höfðu skips-
menn komið auga á bát nær
landi en þar um borð virtust
menn ekki veita þeim neina
athygli. Seinna sama dag sáu
þeir bátinn aftur og í þetta
skipti setti hann stefnuna
beint á þá.
Á bátnum voru íslenskir sjó-
menn sem höfðu farið í land
til að sækja kjarngóðan mat