Mímir - 01.09.1968, Síða 15

Árið 1753 dóu reyndar fleiri en fæddust, en
þó var munurinn lítill. Hallærið var að aukast,
en ekki er getið um sóttir nema í Ölfusvatns-
annál, en þar stendur: „Enn þá var sóttsamt, dó
margt fólk".15 Páll Magnússon, sýslumaður í
Rangárvallasýslu, segir í bréfi 6. sept. 1753, að
nokkrir hafi látizt, sem fullvíst sé, að hafi dáið
af hungri.10 Ekki hefur ástandið verið burðugt í
Árnessýslu, því að sýslumanninum þar, Brynjólfi
Sigurðssyni, farast svo orð í bréfi 8. sept. 1753:
... den gemeene Mand som eeneste bruger Fisk og
Meelkemad til Live[t]s Ophold og Fpde, maatte lide
og udstaae Hunger og Dyrtiid næstleden Vinter og
Foraar, saa 5. Mennisker ere der af creperede og
dpdede her i Sysselet, mange af Bpnderfolk har op-
holdt Livet med Rpdder af Jorden, og Tang af
Stranden for Fpde.. ,17
Næsta ár fjölgar fólki lítillega, og er það
vegna óvanalega hárrar fæðingartölu. Dánar-
hlutfall er þó fyrir ofan meðallag þeirra ára,
sem Páll Briem tekur í skýrslu sína um mann-
fjölda (1735—1895).“ Ölfusvatnsannáll minn-
ist á kvefsótt og kveður margt „strjálfólk" hafa
látizt.19
Árið 1755 er dánarhlutfall lægra en árið áð-
ur, en þó munar nokkru, hve fleiri deyja en
Mynd: 1
MANNFJÖLDI Á ÍSLANDI 1750—1760
&
Heimild: Ritgerð Arnljóts Ólafssonar: Um mannfjölda á íslandi í fyrsta bindi
af Skýrslum um Landshagi á íslandi. I.—V. Kh. 1858—1875.
15