Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 4

Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 4
2 ÞAÐ BEZTA Janúar Jhans. Og n'eð því að við lifum nú á öld útvarpsog- hljómplatna, nær fnegð hans til yztu endi- marka jarðar. Eitt sinn flaug kona frá Patagóníu, 2000 mílna leið, til þess að vera á Toscanini- hljómleikum í Buenos Aires. Toscanini er einhver mesti fjáraflamaður. sem uin getur í tónlistarsögunni. Þegar Scala- óperan var opnuð 1940 kostaði hver aðgöngumiði 15000 lírur, en það jafngildir mánaðartekj- um miðstéttarfjölskyldu á Ítalíu mn þessar mundir. Á öllum hljómleikunum \rar hvert ein- asta sæti setið, og á torginu fyrir utan hlustuðu tíu þúsundir nranna með hjálp gjallarhorna. Sagt er, að laun hans' fyrir að stjórna einum hljómleikura NBC Symphony 1937 hafi numið 4000 dollurum, samkvæmt taxta, en hljómleikarnir stóðu yfir í háifa aðra klukkustund. ()g enn held- ur hann áfram að háfna 'tilbóði frá Hollywood um 250000' döli- ara laun fyrir h'ljómsveitarstjórn í einni einustu kvikmyud. (Þó stjórnaði hann á stríðsárunum. að frumkvæði bandarískra stjórnarvalda, Lofsöng þjóðanna efdr Verdi til kvikmyndaköku endurgjaldslaust). Fjárhagsleg tilboð lætur hann sig engu skipta, ef tilgangurinn er ekkí að skapi iians. Meistaririn hefur megnustu ó- beit á hnýsni um einkamál hans. Þessi kennd stafar frá þeirri ein- lægu sannfæringu hans, að hann sjálfur sé lítilfjörlegur í saman- burði við þau tónverk, sem hann fjailar um. Honum geðjast iila að því að vera kallaður frain. Það ber oft við, þegar hann hef- ur verið kaliaður fram í þriðja sinn, að hann hvíslar að formanni hljómsveitarinnar í bakaleið- inni: „Farið heim!“ í sarna bili rísa hljóðfæraleikararnir á fæt- ur og dreifast, og þá þarf meist- arinn ekki að gegna kalli aftur, Toscanini er. að kalia má, svo kveljandi feiminn, að hann hrós- ar iiappi, þegar liann getur falið sig fyrir leikhúsgestum í ósýni- legu iiljómsveitarhólfi. Hann hefur aldrei á ævi sinni haldið ræðu. Fréttasnápar og Ijósmynd arar angia hann iðulega. „Eg er réttur og sléttur maður,“ seg- ír iiann þá ákveðið. „Hvaða raál skiptir það, hvernigéger í hátt, hvar ég á iieima, og hvemi; ;■!«- binaið mítt er á litinir?“ Osjaid- an talar hann um sjálfan sig sem contadino — sw itamami-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Það bezta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Það bezta
https://timarit.is/publication/1957

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.