Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 53

Það bezta - 15.01.1948, Blaðsíða 53
ms HYERJUM KLUKKAN GLYMUR 5Í ir. Né heldur er ég daufdumb á slíka hluti.“ „Því segirðu daufdumbur, ]H'gar það ,er hlutur sem viðkem- ur nefinu?“ spurði Fernando. „Leche!“ sagði Pilar. ,;Þú ætt- ir aðvera prófessorinn í staölng- lésans. En ég gæti sagt þér a£ öðrum hluturn, Inglés, og láttu vera að efast um það sem þú blátt áfram ekki getur séð og ekki getur heyrt. Þú getur ekki heyrt það sem hundar heyra. Þú getur ekki lyktað það sem lmndar lykta. En þú hefur þe'g- ar reynt ofurlítið af því sem getur hent menn.“ María lagði höndina á öxl Ro- l>erts Jordans og lét liana hvíla þar, og hann hugsaði snögglega, látum okkur hætta þessu rugli og notfæra okkur það, sem við liöfum af tírna. En það er o£ snemmt ennþá. Við verðum að komast í gegnum þennan hluta kvöldsins. Svo sagði hann við Pablo: „Þú, trúir þú á þessar bábiljur?" „Ég veit það ekki," sagði Pablo. „Ég hallast meir að þinni skoðun. Enginn yfirnáttúrlegur hlutur hefur nokkru sinni hent mig. En ótti, já, vissulega. I Juesta rnáta. En ég held aö þessi kona Pilar geti séð fyi á atburði t lófa manns. Ef hún ekki lýgur er það kannski vétt ao hún haft lyktað slíkan Jtlut.“ „Qué va, cf ég ekki Iýg,“ sagði Pilar. „Þetta er ekki hlutur sem ég lief fundið upp. Þessi maðuv Blanquet, var ntaður gæddur al vörugefni sem var frábær og enn- frcmnr var hann mjög gnðræk- inn. Hann var enginn tatari, heldur af góðri borgaraætt í Val- enciu. Hefurðu aldrei séð hann, Inglés?" „Jú,“ sagði Robert Jordan. „Ég sá Itann oít og mörgum sinn- um. Hann var Jítill vexti, ösku- grár í andliti og enginn handlék nautadúkinn betur en hann. Hann var fljótur á fæti eins og kanína." „Einmitt," sagði Pilar. . And- lit hans var öskugrátt af því hann gekk með hjartasjúkdóm og tat- arar sögðu að dauðinn væri fylginautur hans en að hann gæti stökkt honum á burt með nautadúknum eins og maður slær ryk af borði. Samt fann hann, sem ekki var tatari, dauða- lyktina af Joselito þegar hann barðist í Talavera. Þó ég reynd- ar fái ekki skilið hveraig hann gat fundið hana fyrir lyktinni
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Það bezta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Það bezta
https://timarit.is/publication/1957

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.