Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 20

'18
þér munduð líklega kalla
galdra," sagði hérforinginn án
þess að hika.
Áheyrendurnir þrír höiluðust
fram í sætum sínum fullir eftir-
væntingar.
,,Á að sjá,“ sagði herforinginn
og þreifaði í vasa sínum, ,,er
það bara venjulegt ioppukríli,
Kcm er uppþornað eins og
múmía.“
Hann dró eittlivað upp úr
yasa sínum. Frú White hröklc til
baka og gretti sig, en sonurinn,
starði forvitnilega á ioppuna.
,,Hvað er þá merkilegt við
hana?“ spurði White bóndi.
„Gamall indverskur fakír las
yfir henni töfraþulu," sagði her-’
foringinn. „Hann vildi sýna
fram á, að örlög ráða ævikjörum
manna, og þeir, sern reyna að
hrjóta í bág við örlögin, hljóta
ekki nema ófarnað að launum.
Yfirlestur fakírsins á að veita
þrem mönnum uppfylling
þriggja óska hverjum um sig."
Hann talaði af svo miklum
fjálgleik, að áheyrendunum
sjálfur fannst ittur hlátur
sinn Íáta illa í cyrum. v
„I\ú-nú. Hvers vr">:ta óski'ð
þér yður þá e! ki þrte |a óska?“
spurði Herb^.t Wh» .
Janúar
Hermaðurinn leit á hann eins
og miðaldra fólk lítur jafnan á'
ofdirfskufulla unglinga.
„Það hef ég þegar gert,“ sagði
hann í lágum hlóðum, og rjótt
andlit hans folnaði.
„Nú, og gengu óskirnar þá
eftir?“ spurði frú White.
„Já,“ mælti herforinginn og
glasröndin glamraði við sterk-
legar tennur hans.
„Hafa nokkrir fleiri en þér.
óskað sér?“ spurði þá gamla
konan.
„Já, fyrsti eigandi apalopp-
unnar,“ hljóðaði svarið. „Ég
veit , ekki, hverjar tvær fyrstu
óskirnar voru, ~ en í þriðja
skiptið óskaði hann sér bana. Og
svo eignaðist ég loppuna.“
Hreimurinn í rödd hans var
svo alvöruþrunginn, að þögn
sló á litla liópinn.
„Ef þú ert búinn að.nota þín-
ar þrjár óskir, Morris, hefur þú
víst ekkert gagn af henni fram-
ar,“ sagði gamli maðurinn að
lokum. ,,'Hvers vegntt geymirðu
hana þá?“
Stríðsmaðurinn hristi höiuðið.
„Æ, ég veit ekki,“ rnælli hann
hljóðlega. „Mér h rði dottið f
hug að selja haua. En ég heid,
að e’ r. ve> ði af því. Hún er
ÞAÐ BEZTA