Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 61

Í948
HVERJUM KLUKKAN GLYMUR
50
Anselmo var þegar sofnaður
úti í liorni, vafinn innan í brek-
án sitt í slagkápu, ekki einu
sinni bláendi nefs hans stand-
andi út. Pablo svaf í stól sínum.
„Viltu fá sauðarfeld í rúmið
þitl?“ spurði Pilar Robert Jor-
dan lágt.
,,Nei,“ sagði hann. „Þakka þér
fyrir. Ég þarf hans ekki.“
„Sofðu vel,“ sagði hún. „Ég
skal ábyrgjast farangur þinn.“
Fernando hafði orðið honum
samferða út og stóð um stund
þar sem Robert Jordan hafði
breitt svefnpokann.
„Þú hefur einkennilegan
stnekk að sofa úti, Don Ro
berto,“ sagði hann standandi þar
í myrkrinu, dúðaður í herða-
slag sitt. stutta riddaraliðsbyss-
an hengd yfir öxl hans.
„Ég er vanur við það. Góða
nótt."
„Já,£yrst þú ertvanur viðþað."
„Hvenær ertu leystur af?“
„Klukkan fjögur.“
„Það er mikill kuldi milli nú
og þá.“
„Ég er variur við það,“ sagði
Fernando.
„Jæja, fyrst þú e.rt vanur við
það------“ sagði Robert Jordan
kurteislega.
„Já,“ samsinnti Fernando.
„En nú verð óg að i lýta mér upj)
eftir. Góða nótt, Don Roberto
„Góða nótt, Fernando."
Síðan hafði haim búið sér
kodda úr þeim fötum, sem hann
fór úr, og smeygt sér ofan í svefn-
pokann og legið svo og beðið,
finnandi fjaðrandi lyftingu
grenihríslanna tindir fisléttu,
flónelsfóðruðu dúnlagi heits
svefnpokans, horfandi á munna
liellisins yfir snjóbrciðuna, lieys -
aiwli hjarta sitt slá meðan hann
beið.
Nóttin var hcið og höfúð
hans var klárt og kalr eins og
andrúmsloftið. Hann fann lykt-
ina aí greniliminu undir'sér,
hinn ferska iim knosaðra barr-
nála og iiina nokkru sterkari
angan harpeiskenndrar kvoð-
unuar tír yfirskornum greinun-
um. Pilar, hugsaði hann. Pilar
og dauðalyktin hennar. Þetta er
lyktin, sem ég elska. Þetta og
nýsleginn smári, traðkáð salvía-
gras, þegar maður ríður á eftir
nautahjörðinni, viðarreykur og
brennandi haustiauf. Það hlýtm
að vera lykt heimþrárinnar,
lyktin af reyknum úr dvýlurn
samanrakaðra iaufblaða brenn-
andi á svölutn Itaustdegi á göt-