Það bezta - 15.01.1948, Qupperneq 65

im
HVERJUM KLUKKAN GLYMUR
63
„Nei."
„En ég naut þess meir. Það er
ekki nauðsynlegt að deyja."
„Ojala no,“ sagði hann. „Ég
vona ekki."
„Ég átti ekki við það.‘‘
„Ég veit það. Ég veit hvað
þú meinar. Við meinum það
sama.“
v,Því sagðirðu þá þetta í stað-
inn fyrir það sem ég meinti?"
„Með karlmeim er það öðru-
vísi.“
,,Þá er ég glöð að við erum
ekki eins.“
„Það er ég líka,“ sagði hann.
,,En ég skildi þetta um að deyja.
Kg talaði bara þannig, eins og
karlmaður, af vana. Ég finn það
sama og þú.“
„A hvern veg sem þú ert og
;i hvern veg sem þú talar á þann
veg vil ég þú sért.“
„Og ég elska þig og ég elska
nafn þitt, María.“
„Það er hversdagslegt nafn.“
,.Nei,“ sagði hann. „Það er
ekki hversdagslegt.“
„Ættum við að sofa nú?“ sagði
hún. „Ég gæti vel sofið nú.“
„f.átum okkur sofa,“ sagðí
hann, og hann fann langan, svif-
’éttan líkamarm, heitan ■nnp við
sig, hugwalancli upp vio sig,
burtbægjandi öllum einstæð-
ingsskap upp við sig, töfrum
líkt, með einfaldri snertingu
hliða, og axla, og fóta, gerandi
samfylkingu gegn dauðanum
með honum, og hann sagði:
„Sofðu vel, litli, langi kiðling-
ur.“
Hún sagði: „Eg er þegar sofn-
uð.“
„Ég er lika að sofna,* sagði
hann. „Sofðu vel, ástin mín.“
Svo var hann sofnaður og ham-
ingjusamur í svefninum.
En um nóttina vaknaði hann
og hélt henni fast upp 'að sér
eins og hún væri sjálft líf hans
og það væri verið að taka það
frá honum. Hann hélt henni
finnandi að hún var allt af líf-
inu sem var og að það var satt.
En hxin svaf vært og róléga, og
hún vaknaði ekki. Svo hann
ifærði sig burtu yfir f sinn enda
og breiddi pokaskörina yfir höf-
uð hennar og kyssti hana einu
sinni á hálsinn undir svefnpok-
anum og kippti svo í leðurólina
á úlnlið sér og dró. skammbyss-
una upp og lagði hana við hlið
sér þar sem hann gæti auðveld-
lega náð til hennar, og svo lá
hann þar í myrkri næturinnar
og hugsaði.