Bergmál - 05.01.1954, Side 33

1 9 54 -----------------------
mesta heimska, að vilja fita
hana ennþá meira. Ég hefði mátt
vita það, að hún væri göldrótt!“
Hún heyrði, að hann gekk fast
að trédrumbnum og sagði:
„Hér hverfur slóð hennar. Ég
verð að leita uppi stóran stein
til að kljúfa tréð með.“
Hann fór nú að reka stein-
fleyg í trjábolinn með þungum
höggum, en Masaunaq flýtti sér
þá að þylja eina galdraformúlu
enn:
„Þú stóri trédrumbur ,
þú sveri stofn!
Gjör þig svo harðan,
að þú verðir ei klofinn
og jafnframt svo seigan,
að þú verðir ei flettur!
Vertu harður!
Vertu þéttur!“
Jafnskjótt varð trédrumbur-
inn harður, sem steinn, og hún
heyrði manninn segja:
„Mér virtist sem hann væri í
þann veginn að klofna, en nú
verður hann allt í einu fastur
fyrir, sem bjarg væri!“
Hann hamaðist lengi, án þess
að verða nokkuð ágengt og
sagði að lokum: „Ég verð að
snúa heim og sækja góða öxi,
svo klýf ég hann á morgun. Nú
er komið kvöld.“
Hún heyrði nú, að hann gekk
------------------ Bercmál
á brott. Hún lá þó kyrr all-lengi,
svo að liðið var nokkuð á nóttu
er hún loks þuldi þessi orð:
„Þú stóri trédrumbur,
þú sveri stofn!
Megir þú flettast,
megir þú klofna,
megir þú klofna,
megir þú klofna!“
Stofninn klofnaði nú að endi-
löngu og Masaunaq skreið út og
því næst hraðaði hún sér heim
til bræðra sinna, en þangað náði
hún ekki fyrr en með morgn-
inum .
Hún skýrði nú frá því, sem
gerzt hafði og þá varð öllum
ljóst, hvernig á því stóð, að
Igimarasugssugssuaq haf ði
jafnan orðið ekkjumaður stuttu
eftir að hann hafði kvænzt. Þeg-
ar hún hafði lokið frásögn sinni,
sögðu bræðurnir;
„Það líður sjálfsagt ekki á
löngu, áður en hann kemur til
að gráta hina ástkæru eigin-
konu sína, og því er bezt að þú
felir þig.“
Þeir grófu því næst holu í
gólf-ið undir pallinum og leyndu
henni þar. Ei höfðu liðið meira
en tvö dægur, er þeir heyrðu
mág sinn koma skríðandi inn
göngin og hann var svo ákaf-
Framh. á bls. 34.
31