Bergmál - 01.09.1957, Page 16

September
B E R G M Á L------------------
„Allt er leyfilegt í ástum og'
stríði,“ sagði hann og brá fyrir
glotti á andliti hans. Svo horfði
hann nokkra stund niður fyrir
sig og virtist vera að athuga
fingurna ásér. „Eitt var skrítið,
sem hún sagði þarna inni í setu-
stofunni. Hún sagði að ef ég
hefði ekki sagt við hana, það
sem ég sagði fyrir fjörutíu árum
síðan, þá hefði allt verið á annan
hátt nú.“
„Nú, hvað sögðuð þér henni?“
spurði ég.
„Þegar þeir tóku mig íastan,
þá sagði ég henni sannleikann
vegna þess að ég hugsaði sem
svo, að þá ætti hún auðveldara
með að gleyma. Ég sagði henni,
að ég hefði aldrei elskað hana
minnstu vitund, og hún væri
ekki sá manngerð, sem ég gæti
elskað.“
Howard andvarpaði og sneri
sér frá honum.
Þessi gamli maður þarna við
píanóið rétti úr sér og það var
eins og ennþá væri ótrúleg
seigla og jafnvel reisn til í hon-
um. Eitt andartak fannst mér
ég sjá eins og skugga af þeim
manni sem hann hafði einu sinni
verið, eða gæti hafa verið.
„Ég hefði sannarlega átt að
geta haft vit á því að koma ekki
aftur, hún var eina konan sem
nokkru sinni hefur borið sigur-
orð af mér.“
Ég fann að Bill þrýsti hönd
mína fast og ég reyndi að hugsa
sem minnst um konuna sem lá
þversum yfir legubekkinn í setu-
stoiunni. Fingur gamla manns-
ins snertu hljómborð píanósins
og slógu nokkrar nótur.
Ef til vill var það hrein ímynd-
un mín, en þessar nótur hljóm-
uðu í mínum eyrum eins og
lokatónar í valsinum, sem hann
hafði eitt sinn dansað eftir ein-
mitt hér undir þessum sömu
ljósakrónum, svífandi um þenn-
an sal með brúði sína í örmun-
um.
Endir.
Lcigjandinn hafÖi ckki greitt húsaleigu
mánuðum saman. Alltaf var eitthvað að-
kallandi, sem peningarnir urðu að fara í.
Loks kom að því, að húseigandi missti alla
þolinmæði, en þar sem hann vorkenndi
leigjanda sínum í aðra röndina og þetta
var í rauninni bczti drengur, sagði hann:
„Sjáið þér til, góði minn. Eg er fús til að
sýna yður fulla vinsemd og mæta yður á
miðri leið, með því að gleyma helming þess,
sem þér skuldið mér.“
Leigjandinn tókst allur á loft. ,,Þakka
vður kærlega. — Eg skal með mestu á-
nægju gleyma hinum helmingnum.“
14