Bergmál - 01.09.1957, Qupperneq 29

1 9 5 7 --------------------------------------------------------------- B E R G M Á I
Þögnin virtist ætla að verða
endalaus.
Hutton þáði kvöldverð með
henni. Gamanið var varla byrj-
að. Þau borðuðu úti í garðskýl-
inu. Þaðan sást yfir brekkuna,
sem garðurinn stóð á, niður í dal-
inn hinum megin við hann.
Rökkrið færðist yfir. Hitinn
og þögnin voru þvingandi. Stór
skýjaflóki var á leið upp á him-
ininn og þrumur heyrðust óljóst
í fjarska. Þær komu smám
saman nær, og það byrjaði að
hvessa og fyrstu rigningar-
droparnir féllu til jarðar. Það
var tekið af borðinu og Hutton
og unfrú Spence sátu kyrr með-
an rökkvaði að. Ungfrú Spence
rauf langa þögnina með því að
segja hugsandi: „Mér finnst að
hver einstaklingur eigi rétt til
einhverrar lífshamingju, finnst
yður það ekki?“
„Sannarlega." Hvað var hún
nú að fara? Enginn fitjar upp á
að tala um lífið og hamingjuna
í almennum orðum án þess hann
ætli sér að leiða talið að sjálfum
sér. Hamingja! Honum varð
hugsað til eigin fortíðar og sá
fyrir sér rólega og ánægjulega
daga ótruflaða að mestu af
sorgum, óþægindum eða á-
byggjum. Hann hafði æfinlega
haft gnægð fjár og frelsis, hann
hafði gert svo sem hann langaði
til. Já, hann hafði raunar verið
hamingjusamur, — og það í rík-
ara mæli, en flestir aðrir.
Og núna — nú var hann ekki
einnugis hamingjusamur; hann
hafði fundið í ábyrgðarleysinu
lykil sjálfrar gleðinnar. Hann
ætlaði að fara að segja eitthvað
um hamingju sína þegar ung-
frú Spence hélt áfram: „Fólk,
eins og ég og þér, eiga rétt á að
vera hamingjusöm einhvern
tíma á lífsleiðinni.“
„Ég,“ sagði Hutton undrandi.
„Veslings Henry. Örlögin hafa
verið okkur báðum óblíð.“
„O-jæja, þau hefðu nú getað
orðið mér óblíðari."
„Þér eruð hugrakkur. Það er
í'allegt af yður. En ímyndið yð-
ur ekki, að ég sjái ekki í gegn-
um grímuna.“
Ungfrú Spence hækkaðLrórm
inn eftir því sem rigningin jókst.
Annað slagið yfirgnæfðu þrum-
urnar orð hennar með öllu. Hún
hélt áfram og hrópaði gegn
veðrinu .
„Ég hef skilið yður svo vel og
svo lengi.“
Elding brá skyndilega birtu
yfir hana, þar sem hún sat upp-
dregin og áköf og hallaði sér í
27