Bergmál - 01.09.1957, Blaðsíða 35

RAUÐA HERBERGIÐ
Eftir H. G. Wells.
„Ég get fullvisað yður um
það,“ sagði ég, „að það þarf mjög
áþreifanlegan draug til þess að
skjóta mér skelk í bringu.“ Ég
stóð fyrir framan arineldinn
með glas í hendinni.
„Þetta er algerlega að yðar
ósk og á yðar ábyrgð,“ sagði
maðurinn með visna handlegg-
inn og horfði á mig útundan sér.
„Ég hef nú lifað 28 ár,“ sagði
ég. „Og aldrei, ekki í eitt einasta
skipti á öllum þeim tíma hefi ég
séð draug.“
Gamla konan sat og starði fast
inn í eldinn. Sljó augu henn-
ar voru galopin. „Já,“ greip hún
fram í fyrir mér. „Þú hefir lifað
í 28 ár, meira að segja án þess að
sjá nokkurn tíma nokkurt hús,
sem jafnast á við þetta hér, eða
svo býst ég við. Það er margt og
mikið sem maður á eftir að sjá
þó að maður sé orðinn 28 ára.“
Hún vaggaði höfðinu lítið eitt
til hliðanna. „Já, fjöldamargt,
sem maður á eftir að sjá og
hryggjast yfir.“ Mér fannst und-
ir niðri að þetta gamla fólk væri
að reyna að auka á draugagangs-
orðróm og áhrif þessa húss með
þrjóskulegri tregðu og andmæl-
um. Ég setti tómt glasið frá mér
á borðið og litaðist um í herberg-
inu, sá sem snöggvast svipmynd
af sjálfum mér, hálígerða spé-
mynd í speglinum gamla, sem
hékk við hliðina á postulíns-
skápnum. „Jæja, þá það,“ sagði
ég. „Ef að svo fer, að ég sjái eitt-
hvað í kvöld eða nótt, þá verð
ég reynslunni ríkari, því að ég
legg út í þetta æfintýri með opin
augu og vitandi vits.“
„Það er algerlega á yðar á-
byrgð,“ sagði maðurinn með
visna handlegginn, einu sinni
enn.
Ég' heyrði dauft hljóð af
göngustaf sem rekinn var hart
33