Bergmál - 01.09.1957, Síða 40

Skptember
Bf.rgmái --------------------
yfir öxl mér og horfði á stand-
myndina frammi á ganginum,
sem fyrr hafði skotið mér skelk
í bringu, opnaði því næst hurð-
ina að rauða herberginu, frem-
ur hratt, með andlitið að hálfu
snúið fram að auðuð, þöglum
ganginum.
Ég gekk inn í herbergið, lok-
aði dyrunum að baki mér strax,
og sneri lyklinum í flýti í
skránni að innanverðu, stóð því
næst með kertið hátt á lofti og
virti fyrir mér þetta herbergi,
þar sem ég ætlaði að hafa næt-
urvöku; stóra, rauða herbergið
í Lorraine-kastalanum, herberg-
ið sem að ungi hertoginn hafði
dáið í, eða öllu fremur, þar sem
að dauðastríð hans hafði verið
háð, því að hann hafði opnað
dyrnar og fallið á höfuðið niður
þrepin framan við þær, þrepin
sem ég hafði einmitt gengið upp
í þessu. Þannig hafði nætur-
vaka hans endað, hin djarflega
tilraun hans til að sigrast á
draugatrúnni, sem stöðugt loddi
við þennan stað og ég hugsaði
með sjálfum mér að aldrei hefði
hjartabilun nokkurs manns
styrkt betur hjátrúna og hind-
urvitnin heldur en einmitt í það
skiptið. En það voru margar
aðrar og eldri sögur sem voru
tengdar þessu herbergi alla leið
aftur í fornöld, nei, alla leið aft-
ur í miðaldir, til hins hálf-ótrú-
lega upphafs alls draugagangs-
ins, sögunnar af smávöxnu,
hljóðlátu konunni og um sorg-
leg endalok hennar sem talin
voru stafa af stríðni og hrekkj-
um manns hennar og mér virt-
ist mjög auðvelt að skilja að
sh'kar þjóðsagnir og slík hind-
urvitni hefðu skapast í þessu
herbergi er ég virti fyrir mér
hina dökku gluggaskansa, öll
skotin og afkimana og rauðbrún
gluggatjöldin og dökkleit risa-
vaxin húsgögn sem sannarlega
virtust draugaleg í nætur-
myrkrinu. Kertið sem ég hélt á,
var eins og örlítil ljóstunga, sem
smeygði sér grönn og veikluleg
inn í hinar miklu víðáttur þessa
herbergis og þessi Ijósgeisli var
svo smár og óverulegur, að hann
náði ekki einu sinni yfir í hinn
enda herbergisins, svo heill
geimur fyiltur dularfullu myrkri
skapaði í huga manns óendan-
lega möguleika vofeiflegra at-
burða innan þessara rauðu
veggja og eyðikyrrð hins yfir-
gefna staðar, ihvíldi eins og hula
yfir þessu öllu.
Ég-hlýt að játa, að einhver sér-
stakur blær lá yfir þessu her-
38