Víðförli - 01.09.1947, Qupperneq 16

142
VÍÐFÖRLI
er nú orðið að ankaatriðum og mætti endurskoðast. En þar eru
líka meginatriði, sem aldrei hverfa af dagskrá trúarbragðanna:
Hver er leið hjálpræðisins? Hvað á ég að gjöra til þess að öðlast
eiiíft líf? Hver er maðurinn? Iíver ei afstaða Guðs til hans?
Hver úrræði mannsins gagnvart eiiífðinni?
Þetta er rætt í Ágsborgarjátningunni. Það er ekki um þetta
fjallað á fullkominn hátt, — ekkert mannaverk er algjört. En
það er gert af nærfærnum skilningi á innri rökum siðbótarinnar.
Með hófsamri mýkt en fullri einurð er gerð grein fyrir, hvar sið-
bótarmennirnir stóðu og hvers vegna þeir „gátu ekki annað“.
II.
Hverfum aftur að vígsluheitinu. Engum manni er ætlandi að
vinna jafn alvarlegt heit án þess að vilja reyna að gera sér
grein fyrir, hverju hann heitir. Samvizkusamur, ungur maður,
sem á annað borð lítur á trúmálin sem alvörumál, getur ekki, að
hugsuðu máli, skoðað það neinn hégóma, sem átök slíkrar
umbyltingar, sem siðbótin var, snerust urn. Vilji hann lifa og
starfa í kirkju, sem heitir evangelísk-lúthersk, hlýtur hann að
telja það fremur kost en löst, að bent sé á greinargerð fyrir sér-
stöðu þeirrar kirkju í meginatriðum. Vilji hann vita, í hvaða
„anda“ hann á að prédika samkvæmt heiti sínu fyrir Guðs aug-
liti, hlýtur honum að þykja fengur að því að eiga aðgang að
grundvallandi og viðurkenndum heimildum um þann anda.
Orð handbókarinnar „í anda vorrar evangelísku lúthersku
kirkju“ hljóta að merkja það, að stuðzt skuli og miðað við
kjarnaatriði klassiskra heimilda um evangelís'k-lútherskan trú-
arskilning, svo íramarlega sem þessi heitstafur er annað en
orð, og slíkt ætlar enginn kirkjunni, hún fer ekki með neitt
á slíkri stundu, sem ekki er skýr og skýlaus meining á bak
við. Ur því að minnzt er á evangelísk-lútherska kirkju í þessu
sambandi er um leið bent á hlutlægar heimildir um sórstöðu
hennar, það er játningarrit hennar, Ágsborgarjátninguna og
Fræðin. Rómversk-kaþólsk kristni hefur enn sem komið er ekki