Jólablað barnanna - 01.12.1948, Qupperneq 16

16
JÖLABLAÐ BARNANNA
Gamalt ævintýri
Einu sinni var iðnaðarmaður. Hann átti tvo
sonu, og hét annar Hans, en hinn Hjálmrekur. Hans
var góður drengur og hvers rnanns hugljúfi, en
Hjálmrekur illur og óhlutvandur. Faðir þeirra
unni Hjálmreki hugástum, en lét sér fátt um Hans
finnast og hafði hann útundan, þótt hann væri
í öllu hinum betri og efnilegri. — Þannig er því oft
farið í þessum heimi.
Einhverju sinni gerði harðæri mikið. Varð þá
þröngt í búi iðnaðarmannsins og komst hann í
fjárþrot. „Æ,“ hugsaði hann með sér; ,,ég verð þó
að hjara á einhverju. Oft hefur verið að þér sourt
og til þín leitað. Nú er kornið til þinna kasta. Farðu
„Ég hef hlustað á allt, sem bið hafið sast, og bið
eruð mestu heimskinejar og hrokagikkir, flest vkk-
ar,“ sapði altariskertið. „Ekkert vkkar er öðru
betra. Ykkur er ætHð sitt starfið hverju ... og
skemmtilegasta starfið. það starf, sem mesta gleði
vekur, er vkkur ætlað, litlu hvítu og rauðu kerti
í kössunum."
„Áttu við okkur?" sourðu litlu kertin undrandi.
„Hvað getum við gert til gagns? Við, sem erum svo
lítil og míó.“
„Hlustið bið nú á,“ sagði altariskertið. „Eitt-
hvert kvöldið verður reist tré, fabegasta tréð. sem
hægt er að hugsa sér. Það verður alskrevtt fánum,
sveio-um, hiörtum, kramarhúsum og stjörnum, og
börnin taka hvert í höndina á öðru, og dansa í
kringum bað, og svngja um grænar greinar þess,
þar sem liósin tindra eins og stjörnur á liimnin-
um, 09' það eru bið, sem bau syngia um.“
„Er það mögulegt, að börnin syngi um okkur?“
hvísbiðu kertin undrandi.
„Tá, þau gera það,“ svaraði altariskertið, „og
þið sitjið á giæinum fallega trésins, og liómið skær-
ar en nokkur önnur ljós, þegar þið endursoeglist í
glöðum augum barnanna, því þið eruð jólakerti.“
á fund viðskiptamanna þinna og bið þá kurteislega
og vingjarnlega að greiða þér það, sem þú átt hjá
þeim.“
Hann tók þetta ráð. Snennna morguns reis hann
úr rekkju, fór heim til efnamannanna og drap að
dyrum. En hér fór sem oftar, að efni og skilvísi
héldust ekki í hendur.
Enginn vildi greiða skuldina. Iðnaðarmaðurinn
kom heim að kvöldi, þreyttur og dapur í bragði,
með tvær hendur tómar. Hann gekk heim að veit-
ingahúsinu, settist aleinn að hurðarbaki hryggur
í huga og mælti ekki orð af vörum, því hann hafði
hvorki skap til að spjalla við svallbræður sína né
þótti fýsilegt að sjá framan í ólundarlegt andlit
konu sinnar. En þótt honum væri þungt í skapi,
gat hann ekki að sér gert að hlusta á það, sem tal-
að var inni umhverfis hann.
Þar var aðkomumaður í höfuðstaðnum. Hafði
hann frá mörgu að segja, og meðal annars, að tófra-
kerling nokkur, ill og ósigrandi, hefði numið á burt
með sér konungsdótturina fögru, og lasrt það á
hana, að hún skvldi sitja alla ævi í fangelsi, unz
einhver kæmi, sem gæti frelsað hana, með því að
leysa þrjár þrautir, sem töfrakerlingin legði fvrir
hann. En sá, sem bæri giftu til þess, átti að eign-
ast konungsdótturina og skrautlegu Iiöllina hennar
með öllu hennar gulli og gimsteinum.
Iðnaðarmaðurinn hlýddi á þessa ræðu. I fyrstu
gaf hann henni lítinn gaum, en eftir því sem á
söguna leið varð hann forvitnari, tók að velta því
fyrir sér, er hann hevrði, og hugsaði að lokum:
„Hjálmrekur sonur minn er skýr maður og mun
kunna að ráða þessar þrautir, því ekki mun hann
deyja ráðalaus. Hann leysir þrautirnar og verður
rnaður konungsdótturinnar fögru og höfðingi lands
og lýða.“ Þessu hafði konungurinn, faðir hennar,
lýst yfir.
Hann brá við, skundaði heim og gleymdi skuld-
um sínurn, bágindum og basli. Þegar hann kom