Búreisingur - 15.05.1902, Blaðsíða 31

VETRARLJÓÐ.
IV TÚ frystir víða hvar um lond,
^ ’ alt ísnar undir vetrarhond.
Og tónurnar tær fána brátt
og frysta fyrstu vetrarnátt.
Eg eina átti mær fiól,
sum blíðkaði mítt nakna ból.
Um summarkvolđini eg sat
og spældi burtur sorg og hat.
Tá kenslur komu utan tal
og kíndu mær sum várluft sval.
Og skjótari mín bogi gekk,
og meira lív fiólin fekk.
Tá dansaðu um allan heim
kvinnur og menn við miklum gleim.
Á summarnátt so still og sveim
eg fyrstur dansaði av teim.
Og náttarinnar drottning prúð,
við mína lið so dansar tú.
I lundini er kvirt og stillt,
eg elski teg so villt, so villt.
Er djúpur skuggin, eingin sær,
hoyr elskaða, tú fylg nú mær.
Eg rætti henni gyltan steyp,
hon brosti við, tá hon hann greip,
og tømdi hann og gloymsil đrakk
og inn at minum barmi sakk.