Helgarpósturinn - 06.06.1980, Qupperneq 19

^he/garpósturinrL. Föstudagur 6. júní 1980.
19
Punktur punktur komma strik:
ANDRI FUNDINN?
,,Viö erum búin aft fá um þaö bil
helming leikara”, sagfti Þorsteinn
Jónsson i kvikmvndaleikstjóri
þegar Heigarpósturinn hafði
samband við hann og innti hann
eftir hvað undirbúningi að töku
kvikmyndarinrtar Punktur
punktur komma strik, eftir sam-
nefndri sögu Péturs Gunnars-
sonar liði.
Hann sagði að búið væri að
finna 15 ára strák sem mun leika
aöalsöguhetjuna, Andra, á tán-
ingsaldri. meö þeim fyrirvara
þó, að unnt verði að hafa upp á
tvifara hans yngri, sem getur
leikið Andra sem barn. Heitir
hann Hallur Helgason og er Hafn-
firðingur. Haltur er ekki aldeilis
byrjandi I faginu, hann lék i
Veiöiferð Andrésar Indriðasonar
og einnig lék hann i kvikmyndinni
Fyrsta ástin sem fékk fyrstu
verðlaun á kvikmy ndahátið
áhugamanna s.l. vetur.
En margir atvinnuleikarar
veröa einnig i myndinni. Nöfn
þeirra vildi Þorsteinn hins vegar
ekki gefa upp að svo stöddu,
vegna þess að ekki er búið að
ganga endanlega frá samningum
við þá.
„Það ætti að liggja ljóst fyrir i
næstu viku, hverjir þaö verða”
sagði Þorsteinn sem þarnæst var
aö þvi spurður hvort söguþræði
bókanna Punktur punktur
komma strik og Ég um mig frá
mér til min, yrði fylgt nákvæm-
lega i kvikmyndinni.
„Viö fækkum persónum og
gerum ýmsar breytingar” sagði
Þorsteinn. „Eins og alltaf er
þegar verið er að breyta bók i
kvikmynd. Við fylgjum sögu-
þræðinum ekki nákvæmlega,
sumt fellur út og nýjum senum
hefur verið bætt viö sem eru
skrifaðar i samráði við Pétur
Gunnarsson. Samtölin eru sum
nokkurn veginn eins og þau eru i
bókinni, en önnur ekki. En við
reynum að ná stemmingunni i
bókunum og aðalpersónunum.”
Þorsteinn sagði enn fremur að
myndin yrði að mestu leyti tekin i
Hafnarfiröi, en sveitasenurnar
verða teknar upp i Borgarfirði.
Að hluta til veröur myndin svo
tekin i Keflavik og á Suðurlands-
undirlendinu.
Þeir sem aö myndinni vinna,
eru með bæk'stöð i Lækjarskóla i
Hafnarfin ; og Þorsteinn
bað Helgarpóstinn að koma þvi á
framfæri að þeir þeir væru á hött-
unum eftir leikmunum, s.s. hús-
gögnum, leikföngum og reið-
hjólum og jafnvel bilum frá
árunum 1955-1963. Ef fólk á eitt-
hvað slikt i fórum sinum sem það
vill lána, er þaö vinsamlegast
beðið að hafa samband við þá i
Lækjarskólanum.
Þorsteinn var bjartsýnn á aö
vel tækist til við gerð myndar-
innar og hafði ekki teljandi
áhyggjur af efnahagnum, þrátt
fyrir að styrkurinn úr kvik-
myndasjóöi standi aðeins undir
einum tiunda af áætluðum
heildarkostnaði við kvikmyndina.
Og hann þarf sjálfsagt ekki að ör-
vænta, ef myndin á eftir að njóta
jafn mikilla vinsælda og
bækurnar sem hún er gerð eftir.
—EI.
Næsta leikár L.R. í mótun
Nú er leikárinu aö ljúka hjá
leikhúsum borgarinnar, en meö
haustinu verður byrjað á ný,
vonandi af tvlefldum krafti. Hjá
Leikfélagi Reykjavikur verða þá
teknir til starfa nýir leikhússtjór-
ar, þeir Stefán Baldursson og
Þorsteinn Gunnarsson.
Helgarpósturinn hafði sam-
band við Þorstein Gunnarsson og
spurði hann að þvf hvort þeir nýju
leikhússtjórarnir hygðu á
byltingu eða stórar breytingar á
leikhússtarfinu með haustinu.
Um það vildi Þorsteinn ekkert
segja á þessu stigi málsins, enda
nógur timi til stefnu, en dágóöan
skammt af upplýsingum um
fyrirhugaöa starfsemi leikhúss-
ins næsta haust veitti hann fús-
lega.
Sett verður á fjalirnar i Iðnó
nýtt leikrit eftir eitt fremsta nú-
lifandi leikritaskáld Þjóöverja
Franz Zaver Kroetz. Það heitir
„Mensch Meier” og fjallar um
fjölskyldu i velferðarþjóöfélaginu
og erjur manna á milli innan
hennar. Hallmar Sigurösson mun
leikstýra verkinu og er þaö I
fyrsta skipti eftir aö hann lauk
námi, sem hann setur upp leikrit
fyrir atvinnuleikhús í Reykjavik.
Þá er I bigerö að setja upp
bamaleikrit og poppleikinn
Leður-Gretti eftir þá þremenn-
ingana Egil ólafsson, ólaf Hauk
Simonarson og Þórarinn Eld-
járn , eins og alþjóö veit. En enn
er margt á huldu með þær upp-
setningar.
Ofvitinn verður sýndur áfram á
næsta leikári, enda hafa vinsældir
hans verið meö eindæmum. Einn-
ig verður Rommí, bandariska
verðlaunaleikritið, sýnt áfram.
EI
Gæfa eða gjörvileiki
Hallur Helgason, verður hann
Andri i myndinni Punktur
punktur komma strik?
Austurbæjarbió: Hörkutolin
(Boulevard Nights)
Bandarisk. Argerð 1978. Hand-
rit: Desmond Nakano. Leik-
stjdri: Michael Pressman.
Aðalhlutverk: Richard Yni-
guez, Dannv De La Paz, Marta
Du Bois.
Það er dálftið ööruvisi staðið
að þessari amerisku kvikmynd
en myndinni Semi-Tough sem
sagt er frá annars staöar hér á
siðunni. SU mynd er búin til
utanum svosem ekki neitt sér-
stakt nema nokkrar vinsælar
stórstjörnur. 1 Boulevard
Nights er enginn leikari sem
maður minnist að hafa séð áður
eöa heyrt nefndan á nafn. Synd
væri að segja að hún væri búin
til utan um eitthvaö frumlegt,
eða merkilegt, — söguþráðurinn
er afar hefðbundinn — en hún er
vandvirknislega unnin innan
hógværs ramma.
Þessir óþekktu leikarar eru
allir latneskir Amerikanar og
myndin virðist stiluö inná þann
minnihlutahóp. Sagan er hlið-
stæð viðefni mynda einsog The
Warriors og fleiri slfkra um
átök götustrákaklikna i stór-
borgum Bandarikjanna. Hér er
vettvangurinn latneskt hverfi I
Los Angeles, sem sýnir allt aöra
og fátæklegri hlið á þeirri borg
en viö erum vön úr glansmynd-
um frá Hollywood. Þarna er
brugðið upp einfaldri og stund-
um tilfinningasamri lýsingu á
sambandi tveggja bræðra, inn-
byrðis og viö umhverfið. Sá
eldri er súkkulaöisætur og
reglusamur og stefnir á heiðvirt
liferni meö elskunni sinni. Sá
yngri er heldur ólánlegur,
öryggislaus og lokaöur og leitar
trausts og halds i hverfisklík-
unni, dópi og smáglæpum.
Handritiö er hugmyndasnautt,
en leikur, leikstjórn og tækni-
vinna með þeim ágætum að vel
má verja tveim klukkustundum
i Boulevard Nights. Yfirleitt er
skemmtilegra að horfa á menn
gera eitthvað úr litlu en litið úr
miklu. Ætli þetta sé ekki megin-
munurinn á Boulevard Nights
og Semi-Tough? —AÞ
Burtséð frá Burt..
Tónabfó: öilum brögðum beitt
(Semi-Tough)
Bandarisk. Argerð 1978. Hand-
rit: Walter Bernstein. Leik-
stjóri: Michael Ritchie. Aðal-
hlutverk: Burt Reynolds, Kris
Kristofferson, Jill Clayburgh,
Robert Preston.
Ekki veit ég hvort Burt
Reynolds leitar uppi hlutverk
sem hann telur henta sér eða
hvort hlutverkin elta hann uppi,
en Utkoman er engu að siður sú
að Burt er sjálfum sér likur. Ég
man ekki eftir þvi að hann hafi
leikið annað en glaðbeitta kven-
holla töffara með spaugsyröi á
vörum og kreppta hnefa fyrir
aftan bak, æðrulausa og ófyrir-
leitna en með ákveöna réttlætis-
kennd handan viö sjarmerandi
glottið. Eina undantekningin frá
þessu hlutverki var leikur
Reynoids i kvikmyndinni
Deliverance.
Þótt Burt Reynolds geti trú-
lega leikið alvarleg hlutverk er
hann fyrst og fremst skemmti-
legur gamanleikari. Og þannig
er hann einmitt notaður rétt
einu sinni i kvikmyndinni Semi-
Tough. Leikstjóri hennar
Michael Ritchie hefur þótt
hann um aðra tegund iþrótta-
kappa, — ameriska football-
spilara. Þeir Reynoids og
Kristofferson leika tvo slika
sem búa meö dóttur húsbónda
sins (Jill Clayburgh). Gengur
myndin siöan Ut á þaö að brand-
arast með lff þessara þremenn-
inga innan semutanvallarog er
það sumt svolitiö sniðugt en
annað, og þá einkum I seinni
helmingi myndarinnar, skelfing
vanþróað. Ritchie og Bernstein,
Kvikmyndir
eftir Arna Þórarinsson
nokkuö efnilegur allt frá þvi
hann gerði sina fyrstu mynd,
Downhill Racer með Robert
Redford 1969. Sú mynd fjallaði
um hlutskipti skfðastjörnu og
var alveg prýðileg. Hér fjallar
handritshöfundur virðast hafa
litinn áhuga á öðru en láta
stjörnumar hafa eitthvaö til aö
vinna viö. Útkoman er ein-
hversstaöar úti á sjó. En þetta
er svosem atvinnumannslega
framreitt. —AÞ
TVÖ SPÆNSK KVÖLD
Listahátiðin hefur veriö með
nokkuð spænskum blæ, það sem
af er. Hér hafa Els Comediants
skemmt vegfarendum með
spænskum trúðleik og spænskir
hljómsveitarstjórar og ein-
leikarar hafa flutt spænsk verk
fyrir hljómleikagesti. Spænski
hljómsveitarstjórinn Rafael
Frubeck de Burgos er okkur að
góðu kunnur hér heima auð-
vitað, en Alicia de Larrocha
hefur aldrei spilað áöur hér
Sígild tónlist
eftlr Claf Bjarna Guðnason
heima, og timi til komirin að fá
þennan stórkostlega pianista
hingað.
Fyrstu tónleikar hátíöarinnar
voru haldnir á sunnudagskvöld
siöast liðið. Þar voru tvö verk á
dagskrá fyrir hlé sem aldrei
höfðu verið flutt á tónleikum
áður á islandi áður, eða
Oracion del torero, eftir Turina
og Concierto de Aranjuez, eftir
Rodrigo. Einleikari á tónleik-
unum var Göran Söllscher,
ungur sænskur gitaristi sem
þegar hefur getið sér gott orð
erlendis.
Fyrsta verkið, Oracion del
torero (Bæn nautabanans) er
eftir Joaqin Turina, (1882-1949)
en hann var og er vel þekkt tón-
skáld I slnu heimalandi. Hann
var mikill pianisti og þótti lið-
tækur hljómsveitarstjóri, og af-
kastamikið tónskáld. Verkið
Bæn nautabanans var upp-
hafalega skrifaö sem strengja-
kvartett, en hefur mest verið
flutt eins og þaö var flutt á tón-
leikunum, þ.e. meö heilli
strengjasveit. Flutningurinn á
þvi tókst mjög vel, tóninn var
fallegur og mjúkur, ens og hæfir
þessu kyrrláta verki.
Um gítarkonsertinn eftir
Rodrigo verður þvi miður að
segja, að flutningurinn á honum
tókst ekki sem skyldi. Þaö
veröur aö skrifast að miklu leyti
á reikning hússins, þvi þar sem
hljómburöur er ekki betri, er
ekki við þvi að þúast, að gitar
geti spilað á móti heilli sinfónfu-
hljómsveit svo vel sé. Hinn
ágæti stjórnandi Burgos eyddi
mestum tima i það aö reyna að
fá hljómsveitina til að spila
veikar, þvi þrátt fyrir það, að
gitar Söllscher væri magnaður
upp, heyröist litið og stundum
ekkert i honum. Það sem heyrð-
ist til hans var þó nóg til þess að
hrifa áheyrendur svo, aö hann
var marg klappaður upp, og tók
aö lokum aukalag, Kavatinuna
margfrægu eftir Stanley Myers
sem hefur mest heyrst sem
titillagið úr kvikmyndinni „The
Deer Hunter”.
Ef flutningurinn á gitarkons-
ertinum mistókst, var það svo
sannarlega bætt upp eftir hlé,
þegar flutt var 5. (eöa 9.) sin-
fónia Dvorak, „Úr nýja heim-
inum”. Þar fór allt eins og best
verður á kosið. Eftir eilftið óör-
ugga byrjun, fór hljómsveitin á
kostum undir frábærri stjórn
Burgos. Hægi kaflinn tókst mjög
vel I flutningi, og sérlega tókst
sólóhlutverk enska hornsins vel
þar, eins og reyndar I gitarkons-
ertinum fyrir hlé. 1 siðustu
tveim köflunum, og þá sérlega
þeim sfðasta, stóðu svo blásar-
arnir sig eins og hetjur og allur
siðasti kaflinn var þannig
fluttur, að maður að maöur eiris
og háíflyftist upp úr sætinu.
Burgos sýndi hugrekki mikið
þegar hann lék það hvað eftir
annað, aö herða og hægja á tem-
póinu, eftir þvl sem andinn blés
honum i brjóst hverju sinni.
Hefði hljómsveitin ekki verið i
„banastuði”, hefði það getað
farið illa, en slikur var dampurr
inn, að spilararnir gerðu þetta
eins og að drekka vatn.
Spilað með bravúr
Alicia de Larrocha hélt ein-
leikaratónleika á þriöjudags-
kvöld I Háskólablói. Hún er ein
af þekktari pianistum heims, og
þykir vera sérfræöingur l flutn-
ingi spænskrar tónlistar.Ekki
heyrðum viö þó mikiö af slikri
tónlist á þessum konsert, að-
einseittstykki, Fantasia Bética,
eftir Falla.
Fyrir hlé lék Larrocha Baga
tellur eftir Beethoven, og eina af
hinum sex ensku svítum J.S.
Bach, þá i a-moll. Hvort tveggja
verkanna var flutt af miklum
myndugleik og var sérlega
gaman að heyra Bach svituna,
þvi það er ekki mikið gert af þvi
að flytja kammerverk Bach hér
heima, þvl miður.
Þá kom að verki, sem var
undirrituöum mikil gáta. Það
var Chaconne, hverra höfundar
eru skrifaðir Bach og Busoni.
Aticia
de Larrocha
Busoni þessi var pianóvirtúós
hinn mesti, og tónskáld, en
frumsamin verk hans heyrast
ekki mikiö nú orðið, þó hann eigi
sér litinn hóp eindreginna aö-
dáenda. Það vafðist heldur fyrir
undirrituðum að finna mikið af
Bach I þessari Chaconnu, mest
heyröist vera af Busoni. Skýr-
ingin á þessu kann að vera sú,
að þetta verk er útsetning á
Chaconnu eftir Bach, en Bach
skrifaöi þetta verk upphaflega
fyrir einleiksfiölu. Þaö gefur
þvi auga leiö, aö útsetning á
sliku verki, fyrir pianó, krefst
þess, aö útsetjari leggi mikið frá
sjálfum sér tU. Það er hinsvegar
spurning, hvers vegna menn eru
yfirleitt að útsetja verk
meistaranna til konsert-
flutnings. Það má vera ljóst, aö
úr þvi Bach skrifaði verkið fyrir
einleiksfiðlu, þá var það vegna
þess, aö hann vildi að það yrði
flutt af einleiksfiðlu , en ekki
pianói eöa lúðrasveit eða öörum
hljóðfærum. Hvað um þaö, út-
setningin var mikið virtúósa-
stykki, eins og viö var aö búast,
og Larrocha brást ekki, hún
spilaði þaö með einstökum
bravúr.
Þess má geta hér, að fræði-
menn segja að eins manns
Chaconne sé annars manns
Passacagilia. Til dæmis
bregður fyrir Chaconne i óper-
unni Paris og Helena, eftir
Gluck, en kannski fyrir mis-
minni setur hann sama stykki
inn I aðra óperu, Ifigenia i Aulis,
en kallar það þá Passacagliu .
Þýskir málverndarmenn, (mál-
verndarmenn eru viðar til en
hér heima) hafa reynt að þýða
þessi tvö heiti, með orðunum
„Hahnentrapp” og „Gassen-
hauer”, en af einhverjum
ástæðum hafa þau orð ekki
slegið i gegn.
Eftir hlé á tónleikum
Larrocha flutti hún svo tvö verk
i impressióniskum stil,
Fantasia Bética, eftir Falla og
Gaspard de la nuit, eftir Ravel.
Hvort tveggja gerði hún hrif-
andi vel og hlaut að launum
mikiö klapp áhorfenda, sem
risu úr sætum fyrir henni og
linntu ekki látunum fyrr en hún
hafði spilað tvö aukalög.
Það veröur ekki hjá þvi
komist að minnast á lélega að-
sókn aö þeim tveim tónleikum,
sem hér hefur verið fjallað um.
1 bæð t bæði skiptin var salur
Háskólabiós ekki nærri fullskip-
aður. Þetta er gott merki um
skringilegheit Islendinga.
Göran Söllscher er frábær
gitaristi, en ekki heimsfrægur
enn. Rafael Frubeck de Burgos
og Alicia de Larrocha eru
heimsfræg, en ekki um allt
tsland. Þessi skrýtni hugsunar-
háttur hefur kostaö einhvern
það, aö hann hefur misst af
tveim góðum tónleikum, það er
auðvitaö engum sárt um nema
þeimsemaf missti.skringilegur
er þessi hugsunarháttur engu aö
siður.