Helgarpósturinn - 18.06.1982, Blaðsíða 12

12
/ gódu^ skap[ á
hallarskemm tun
The Human League og
Egó-hljómleikar i Laugardals-
höll, laugardaginn 12. júni 1982.
Þrátt fyrir áöurútgefnar yfir-
lýsingar Listahátiöar um aö
ekkert popp eöa rokk yrði á boö-
stólum á hátlöinni aö þessu
sinni, tókst einhverjum mönn-
um úti i bæ aö bjarga andliti
nefndarinnar, meö þvi áö færa
þeim upp I hendurnar hljóm-
sveitina The Human League,
einhverja vinsælustu popp-
hljómsveit heims i dag. Þaö var
sem sé fyrir framgöngu Þor-
steins Viggóssonar o.fl. aö is-
lensk ungmenni áttu þess kost
aö hlýöa á The Human League á
hljóðfæra voru þeir meö mikiö
ljósashow og litskyggnur voru
sýndar aö baki hljómsveitar-
meðlimum.
Tónlistin sem The Human
League flutti okkur var nær öll
af hinni vinsælu plötu þeirra,
Dare. Lög sem flestir kannast
viö svo sem Open Your Heart,
The Sound of The Crowd, The
Things That Dreams Are Made
Of og tvö greinilega vinsælustu
lög þeirra hér Love Action og
Don’t You Want Me. Ekki var
flutningur hljómsveitarinnar
svo mjög frábrugðinn þvi sem
er á plötunni, þó auövitaö væri
hann nokkuö kraftmeiri. Hijóm-
tvennum tónleikum i Laugar-
dalshöll, siöastliðin föstudags-
og laugardagskvöld.
Auk The Human League kom
hljómsveitin Ego fram á báöum
tónleikunum og vist er aö áreiö-
anlega heföi ekki veriö hægt aö
ráöa betri hljómsveit til þess
verks. Bubbi kann vel til verka
við aö koma fólkinu i stuö og til
aöstoöar hefur hann þétta sveit
spilara og þaö sem ekki er
verra, töluvert af lögum sem
hafa veriö æsku landsins hjart-
fólgin siöustu mánuðina. Egó
léku sem sé mestmegnis lög af
plötunni sinni Breyttir timar,
lög eins og Stórir strákar, Sieg
Heil, Ráð til vinkonu og Móðir.
Einnig fylgdu nokkur ný lög
með, svo sem Funky, Svartur
Afghan og reággaelagiö Lög og
regla, sem fólk virtist kunna
sérlega vel aö meta. Ekki verö-
ur annaö sagt en aö Egóiö hafi
staðið sig meö sóma. Leikur
hljómsveitarinnar var allur
hinn þéttasti og hljómurinn var
góöur. Bubbi var góöur á sviö-
inu nú sem endranær og náöi vel
til fólks en auk hans hefur Þor-
leifur liflega og góöa sviösfram-
komu.
1 heild má segja að hljómur-
inn á tónleikum þessum hafi
verið betri en ég hef áður heyrt
á tónleikum i Höllinni. Hefur
þaö áreiöanlega hjálpaö mikiö
aö sviöið haföi veriö fært fram-
ar i salinn, þ.e. byggt haföi veriö
nýtt sviö, sem tók viö af þvi sem
fyrir er i Höllinni og náöi þaö
fram i miöjan salinn. Meö þessu
minnkaði gólfflötur salarins
svo ekki myndaöist þaö tóma-
rúm sem vant er aö myndast I
Höllinni milli þeirra sem eru I
salnum og þeirra er sitja á svöl-
um. Og búnaður The Human
League var mikill, þvi auk
sveitinni er settur eöa hún hefur
sett sér nokkuð þröngan ramma
til aö spila innan, þar sem hún
notar ekki mennskan trommu-
leikara, heldur trommuvél. Þó
er alveg merkilegt hversu slikar
vélar eru orðnar fullkomnar,
þvi á stundum var engu likara
en raunverulegur trommuleik-
ari væri falinn einhversstaöar
baka til, svo vel tókst vélinni
upp á stundur.i, Auk vélarþess-
arar eru þaö svo þrir hljóöfæra-
leikarar sem sjá um undirleik-
inn, tveir hljómborösleikarar,
sem leika á hljóðgervla auk þess
sem annar stjórnar trommuvél-
inni tittnefndu og svo var einnig
bassaleikari, sem haföi lika sinn
hljóðgervil til aðgripa i.
Framhliðin er svo söngvarinn
Phil Oakey, sem er hinn ágæt-
asti, þrátt fyrir Ferrystilinn.
Honum til sitt hvorrar handar
voru svo stúlkurnar Susanne og
Joanne, sem gera nú mest af þvi
að dansa en gripa auk þess
nokkuö inn i bakraddir. Ekki
má gleyma þætti Adrian
Wright, meö litskyggnusýningu
sina, sem oft undirstrikar ágæt-
lega innihald textanna, eöa öllu
heldur sýnir fram á aö þeir hafa
eitthvert innihald — sumir
hverjir.
Um tónlistina þarf svo sem
ekki aö fara mörgum oröum.
Hún er fyrst og fremst létt og
grípandi popptónlist sem er
framleidd til aö fá fólk til aö
dansa og koma þvi i gott skap.
Og ég held aö þaö hafi The
Human League tekist i Laugar-
dalshöllinni um helgina. Þaö má
heldur ekki gleyma þvi aö Egóiö
var búiöað hita vel upp fyrir þá.
í heild fannst mér hljómleikar
þessir átakalaus og góö
skemmtun og kvöldinu þvi vel
variö.
Föstudagur 18.'
iúní i982 Jg&sturinn
Söng/ist fótanna
List er ekki bara iðkuð á
Listahátið. Um siðustu helgi
gafst einstakt tækifæri til að
kynnast indverskri danslist eins
og hún gerist best þegar ind-
verska dansmærin Shovana
Narayan dansaði — og lék — á
sviði tslensku óperunnar. Þessi
ánægjulegi listviðburöur var
ekki á vegum Listahátiðar eins
og flestar menningarlegar upp-
ákomur hér i bænum um þessar
mundir, heldur á vegum fyrir-
tækis sem nefnir sig tsalög og ég
veit engin deili á.
1 fréttakynningum sem birtar
voru i tilefni af komu Shovönu
Narayan hingað til lands sagöi
að hún væri iöulega fengin til að
skemmta erlendu stórmenni og
þjóðhöfðingjum er þeir gistu
heimaland hennar. t Gamla biói
dansaöi hún einnig fyrir þjóð-
höföingja og list hennar er sann-
arlega sliku fólki boðleg. Dans
hennar, Kathak, sem er einn af
sigildum dansaháttum Ind-
verja, varð til fyrir meira en
2000 árum i musterum Norður-
og Mið-Indlands, „þegar must-
erisprestarnir eða sögumenn-
irnir (Kathakars) sögðu sögur
(Kathas) af guðunum, gáfu
hugmyndaflugi sinu lausan
tauminn og dönsuðu af innlifun”
eins og segir i leikskrá. Af sllk-
um samruna dans og frásagnar,
likamlegra hreyfinga og munn-
legra „bókmennta”, hefur öll
leiklist orðið til og það er
ósennilegt að við munum
nokkru sinni komast nær upp-
runa hennar en i þessum dansi.
Hvaða öfl það voru sem knúðu
fram sameiningu sögu og hreyf-
ingar vitum við að sjálfsögðu
ekki, en liklegt er að þar hafi
einhvers konar trúarhreyfingar
verið að verki. I sigildum ind-
verskum dönsum er ævinlega
byrjað á þvi að tilbiðja guðina
og þvi hófst danssýning Shovönu
Narayan með bæn (Vandana)
til Vishnú, verndarans.
Still Kathak er óhemju form-
fastur og hlýtur að orka bæði
framandi og forneskjulegur á
nútima Vesturlandamann. A
meðan handleggirnir hlykkjast
eins og slöngur stappar dansar-
inn eða öllu heldur slær niður
fótunum af miklum krafti, svo
að allur neðri hluti likamans
titrar og skelfur, nánast eins og
loftbor. Efri hlutinn, bolurinn og
höfuðið, er hins vegar i kyrr-
stöðu og heldur jafnvægi þarna
á milli. Heildaráhrifin eru þau
að líkaminn ummyndast i leik-
völl andstæðnanna: krafts og
mýktar, hörku og bliðlyndis,
friöar og ófriðar, jarðneskrar
frumorku og himneskrar mildi,
hins karllega og hins kvenlega.
Líf og fjör
Guðmundur Emilsson —
stjórnaöi hljómleikum okk-
ar unga efnisfólks.
Yfir þvi hefur verið hlakkað I
þessum pistlum, hvaö viö eigum
efnilegt tónlistarfólk á flestum
sviöum. Ein röksemd þess sást
og heyrðist á hljómleikum
Kammersveitar Listahátiöar á
sunnudaginn, þar sem flestir
hljóöfæraleikarar voru milli tvi-
tugs og þritugs og varla nokkur
eldri en 35 ára. Stjórnandi var
Guömundur Emilsson liðlega
þritugur.
Fyrsta verkiö var sömuleiðis
eftir mann á liku reki, Þorstein
Hauksson. Nafn þess Ad Astra,
sem merkir nánast „Til stjarn-
anna”, vekur strax þann grun,
aö óravíddir himingeimsins séu
i huga sem og stjörnuspeki sam-
tiðarinnar: „1 hvaöa merki
ertu?” En hvort sem menn
þykjast skilja baun i þvi eður ei,
þá er þetta fallegt verk fljótt á
heyrt og bætir enn einu von-
glööu spurningarmerki viö
varðandi nútimatónlist okkar.
Þessu næst kom umþaðbil
tvöhundruð árum eldra verk,
sjálf Sinfonia Concertante eftir
Mozart. Þá varö greinilega vart
við þá indælu taugaspennu
hinna ungu spilara, sem oft
gæöir flutninginn sérkennilegu
h'fi. Ekki gætti þessa minnst hjá
einleikurunum, Sigurlaugu Eö-
valdsdóttur á fiölu og Asdisi
Valdimarsdóttur á lágfiölu, en
báöar eru rétt um tvitugt.
Duo Concertinofyrir klarinett
og fagott samdi Richard (ekki
riddsjard einsog sjónvarpsþulur
sagöi) Strauss, þegar hann var
84 ára (1948). Hann var mjög
bráöþroska tónskáld og samdi
snemma flóknar og fulloröins-
legar hljómdrápur, enda fljótt
talinn arftaki Wagners. Þaö er
þvi næsta undravert, aö hann
skyldi einmitt semja svo æsku-
þrungið verk áxi fyrir dauða
sinn. Siguröur I. Snorrason og
Hafsteinn Guömundsson leystu
sinn þátt bráövel af hendi.
Argentinumaðurinn Alberto
Ginasteratf. 1916) er ekki mikiö
þekktur hérlendis. Variaciones
concertantes er afar fallegt og
skemmtilegt og gefur ófáum
spilurum færi á aö spreyta sig,
enda tóku þeir þvi auöheyrilega
fegins hendi.
(Rétt f þessu sambandi berst
fregnin um aö Ragnar fjár-
málaráöherra hafi fellt niöur
toll af hljóöfærum. Þökk sé
honum, og heföu fyrirrennarar
hans mátt gera fyrir löngu.
Þetta er bæöi viöurkenning á
grósku tónlifsins og þvi til efl-
ingar, ekkisist meöal ungs fóiks
og barna.)
Af rískur dýrðaróður
Þegar Passiukórinn á Akur-
eyri kom hingaö fyrir eitthvaö
þrem árum meö Arstiöir
Haydns, fannst mér hann
syngja af þvilikri ástriöu undir
stjórn Roars Kvam, aö víkja
mætti nafni hans i „Passions-
kórinn”. Ekki var ástriöan
minni aö þessu sinni á sunnu-
dagskvöldið, þegar þau fluttu
African Sanctus eftir David
Fanshawe(f. 1942), enda tilefn-
iö enn augljósara.
Þaö er nokkuö snjöll hugmynd
að blanda afriskum tilbeiöslu-,
trega- og gieöisöngvum inn i
okkar kristilega messuform.
Aöferöin er i stystu máli sú, aö
segulbandsupptökur (1969 - 74)
frá norðaustur Afriku, Uganda,
Súdan, Kenýa og Egyptó eru
spilaöar, en okkar kór og ein-
söngvari syngja tilbætur tón-